Week twee

En dan hier de, misschien gister al verwachte, week twee van mijn reis!

Voor meer info over wie is wie kijk eens op:
http://www.franksandra.nl/very-important-people/

Maandag 23 Juli
Lichinga

Een late start deze ochtend, het bed lag goed en eigenlijk wilde ik nog een paar uurtjes blijven liggen. Maar ik bedacht dat ik van 21:00 tot 8:00 wel genoeg slaap had gekregen en dat ik er echt wel uit moest. Sandra was al wakker en was met Judah aan het spelen. Frank was weer terug in bed gegaan, hij voelt zich niet lekker.
Na het ontbijt ging ik mijn beitels slijpen want die ga ik straks echt wel nodig hebben.
Om half tien gingen Frank, Sandra, Judah en ik naar het trainingscentrum dat een stuk verderop ligt. Frank en Sandra deden een huizen inspectie. Morgen komen er gasten uit Duitsland en één van die woningen zal hun huisje worden. Natuurlijk krijgen ze het beste huisje, maar welke is de beste? Het regenseizoen heeft de verf van de muren doen afbladderen en sommige woningen hebben lekkage gehad. Het is uitzoeken welk huisje in de beste conditie is. Over een aantal maanden komen er nog meer gasten, tegen die tijd moeten de huisjes weer in goede conditie zijn.
Sandra gaat met een aantal dames de huisjes schoonmaken en Frank en ik gaan inkopen doen.
Het is leuk om te zien hoe Lichinga in een jaar kan veranderen. Tijdens de rit door de stad zie ik veel bekende plaatsen maar veel is erg opgeknapt in één jaar. Wat een likje verf al niet kan doen! Het tankstation die in het beheer is van Australiërs heeft een dak gekregen boven de pompen en er wordt al gewerkt aan een volgende uitbreiding. Ook is het afgebrande stuk van de markt hersteld en zijn er weer diverse winkeltjes bij gekomen.
Frank wijst naar een enorme rij mensen die wachten voor de bank, het geld is binnen gekomen zegt hij. Wij stoppen bij een andere bank waar het niet zo druk is omdat deze duurder is om een rekening te hebben. Frank pint geld en ik probeer mijn kaart nog even maar helaas accepteert deze bank mijn kaart ook niet.
We stoppen nog even de garage waar Frank zijn auto heet laten repareren. De eigenaar is er niet en we gingen weer weg. Halverwege de straat zien we hem rijden en Frank keerde weer om. Gisteren toen hij de auto terug naar Frank en Sandra bracht vroeg hij of Frank nog even terug kon komen, omdat hij er even een accu uit een andere auto had ingezet en die wilde hij graag weer terug. Aangezien er alleen gewerkt wordt als je er bij blijft staan, wachtte frank geduldig.
Toen De auto klaar was gingen we nog even langs Victor. Zijn vrouw had een heerlijke maaltijd voor ons klaar gemaakt die we mee konden nemen.
Na het eten ging Frank wat rusten en kreeg ik de kans om weer even verder te schrijven aan deze blog.
In de avond wilde Frank zijn tablet opladen maar helaas is zijn oplader zoek.
Hij geniet erg zijn tablet, het is een hele domper dat er nu geen mogelijkheid is deze op te laden.
Frank wilde graag even wat data bekijken wat op zijn stukke laptop stond. Gelukkig had hij een backup gemaakt van die data zodat hij er nog steeds bij kwam.
Maar het mocht niet zo zijn, ook de externe harddisk is stuk! De stekker is van de printplaat afgebroken. Hoe veel pech kan een man op één avond hebben?


Dinsdag 24 Juli
Lichinga

Vandaag moet het verblijf van Sieghardt en Angela in orde gemaakt worden.
Sieghardt en Angela komen uit het oosten van Duitsland. Zij zijn door God geroepen om er een jaar tussen uit te gaan en Zijn werk te doen in diverse landen. Zo helpen ze nu ook hier in Lichinga een handje met de praktische klussen. Sieghardt kan goed houtbewerken, tegels zetten en bouwen met cement en beton en Angela kan de kleine klussen zoals het afwerken met lak of verf. Ze zouden graag wat klussen doen op de basis maar ook bij de zendelingen thuis. Grote kans dat ik samen met Sieghardt aan Frank zijn terras kan gaan werken.
Maar ze landen pas in de middag in Lichinga, dat geeft ons de kans om hun kamer op te knappen. Ze slapen op de basis in één van de kamers waar tijdens de DTS studenten in slapen. Maar na de DTS moet er natuurlijk wat onderhoud gepleegd worden, dingen gaan natuurlijk eens kapot of verdwijnen. Dus moeten Frank, Sandra en ik even een controle ronde lopen voordat de gasten komen. Ik spring achter in de auto. Blijkt dat het vol zand en resten van houtskool is. De monteur die de auto gemaakt heeft heeft gedurende Frank en Sandra hun afwezigheid de auto gebruikt om zijn eigen dingetjes te vervoeren. Frank noemt het maar service want de auto moest opnieuw worden ingereden in verband met de nieuwe zuigers en cilinders.
Frank en Sandra hebben diverse spulletjes gekocht bij de Ikea voor het huisje zoals lampenkappen en kapstokken. Ook ijzerwaren zoals roede houders voor in de kasten hebben ze mee genomen. Frank en Sandra gaan bezig met die spullen en ik houd me bezig met een kapotte deurklink en een kapot slot van de voor deur.
Frank heeft al een nieuw slot gekocht voor de deur. Voor het gemak heeft hij precies het zelfde slot met het zelfde type nummer gekocht. In Nederland zou het dan passen maar hier uiteraard niet. Het slot is net iets anders waardoor ik het gat in de deur moet aanpassen. Gelukkig heb ik de beitels van Pieter en Emiel (mijn collega's)en de hamer van Pieter mee en kan ik de klus klaren.
Om twaalf uur landen Sieghardt en Angela in Lichinga dan moet het af zijn.
Frank, Sandra en Victor halen hen op. Even later komt Frank mij halen want we eten bij Victor thuis! Daar ontmoet ik het duitse echtpaar dan ook.
Victor en zijn vrouw hebben drie kinderen en de vierde is onderweg, ik vind het knap hoe zij het huishouden runnen in zo'n klein huisje! Na het eten kijk ik toe hoe de kinderen taartjes bakken in de zandbak. Het zijn hele kleurige taarten omdat ze beschikken over drie kleuren zand: rood, grijs en dat wat wij wit zand noemen. Met her en der water er over komen er nog meer kleurschakeringen bij. Slimme kinderen!
Toen we weer bij Frank en Sandra thuis waren kwam Zacharias aan rennen. Hij is een jongen die in de buurt woont van Frank en Sandra. Steeds als er iets groots gebeurd met betrekking tot geestelijke strijd, zoals nu met de ramadan, dan kan hij niet meer praten en verliest hij controle over zijn lichaam. Hij maakt rare geluiden en beweegt op rare manieren. Door zijn familie wordt hij dan vastgebonden en opgesloten in zijn hut. Hij weet dat Frank en Sandra christen en dat hij bij hen minder last heeft van de aanvallen.
Frank en Sandra krijgen veel bezoek. Dit keer komen er drie zuidafrikanen, die in Mozambique werken, op bezoek. Ze herkenden mij nog van vorig jaar.
Frank en Sandra hebben het duitse echtpaar uitgenodigd om te komen eten. Tijdens het eten worden veel ervaringen uitgewisseld.
Frank doet het gordijn aan de kant en laat ze zien tot waar er stroom is in de buurt. Er is stroom in de hutjes honderdmeter verderop, maar niet bij Frank en Sandra. Het is apart om te zien dat de lemen hutjes stroom hebben en Frank en Sandra hun huis niet.


Woensdag 25 juli
Lichinga

Om half negen werden we al verwacht op het trainingscentum voor een vergadering over de teambijeenkomst in Itepela die morgen gaat plaats vinden.
De vergadering begint met aanbidding en daarna is er tijd voor gebed.
Het Duitse echtpaar en ik mogen vertellen wie we zijn en wat we komen doen. Daarna werden er voor ons gebeden.
Na afloop liet ik de kinderen de foto's van vorig jaar zien, vaak konden ze zichzelf herkennen. Toen ze uit gekeken waren speelde ik nog een spel met ze op de ipad waarin ze dieren geluiden kunnen horen met de plaatjes van de dieren erbij. Veel dieren kenden ze wel maar een orka kenden ze natuurlijk niet want die hebben ze nog nooit gezien.
Als middag eten rijst met een groente mix van wortelen, ui, knoflook en andere groenten samen met een salade.
Na het eten halen Frank en ik Sieghardt en Angela op om naar de markt te gaan zodat ze kunnen zien wat er allemaal te krijgen is.
We lopen de hele markt over, vorig jaar kon dat niet omdat een groot gedeelte was afgebrand maar nu staat alles weer.
We kopen er diverse groenten, een borstel, lijm, spiegel, spaghetti, zout en andere etenswaar.
Iets verderop kopen we bij de moztel een simkaart om internet te krijgen op mijn ipad.
Ook nu verkopen ze geen microsim. De vrouw bij de balie meld meteen dat het niet in een ipad zal passen, vorige keer hadden ze geen idee! Na mijn vorige reis heb ik gelijk een simkaart knipper gekocht, daar ben niet alleen blij mee hier maar Frank ook. Frank heeft een nieuwe telefoon waar ook microsim in moet, gelukkig kan hij het hier nu gebruiken dankzij de knipper!
Na nog een aantal kleine winkels bezocht te hebben gaan we weer terug naar de basis.
Bij thuiskomst maakt Frank het waterfilter met twee componenten lijm. Het filter lekt al een hele poos. frank heeft het zeker al tien keer geplakt met diverse lijmen maar niets werkte. Als laatste redmiddel is er altijd nog een twee componenten lijm maar als je dat gebruikt moet het in één keer goed zijn anders kan je het filter weggooien. Het waterfilter is trouwens erg belangrijk, zonder dat filter is er geen drink water. Het zijn twee plastic tonnen bovenop elkaar en het water loopt van de ene ton in de andere door een filter. Onderaan de onderste ton zit een kraantje om water te tappen en daar was een scheurtje
in de ton.
In de avond komen Sieghardt en Angela en Peter en Janice eten. Frank maakt overheerlijke tosti's! Dat is erg bijzonder omdat er hier geen kaas verkrijgbaar is, althans niet voor normale Europese prijzen.
Peter en Janice wonen in Zuid-Afrika en komen uit Australië. Ze maken een rondreis door zuid-centraal Afrika om alle basissen van jeugd met een opdracht te bezoeken en de mensen daar te bemoedigen.
Tijdens het eten praten we Duits met Sieghardt en Angela, engels met Peter en Janice en Nederlands onderling. Ook moeten we vertalen van Duits naar engels, engels naar Duits en Nederlands naar Duits en Duits naar Nederlands. Kan je het nog volgen? Wij af en toe ook niet meer!


Donderdag 26 juli
Lichinga, Itepela

's ochtends na het ontbijt laat Frank mij zijn ideen horen over zijn terras. Wat voor frame, hoe lopen de planken, maten, treden, hekjes. Het wordt een hele klus maar ook erg mooi.
Na afloop gaan Frank en ik schragen maken. Schragen kan je hier niet kopen maar ze zijn o zo handig als tijdelijke werkbank om bijvoorbeeld deuren op te leggen als je ze aan het bouwen bent of als je gaat schilderen. Eigenlijk zijn die dingen onmisbaar voor bij iedere klus hier. Want er is geen werkbank.
Om tien uur hebben we er al twee klaar. Het is de bedoeling dat we er vier maken, dan hebben we voorlopig genoeg.
Na de koffie bereid Frank het eten voor want Angela en Sieghardt komen weer eten.
Ik krijg kans om aan mijn blog te werken en Sandra schrijft de gebedsbrief voor de bidders die steun geven aan Frank en Sandra.
Als middag eten heeft Frank gebakken aardappelen, doperwtjes met wortels, kip en Chinese tomatensoep gemaakt. Het duitse echtpaar eet ook gezellig mee.
Frank heeft extra lekker gekookt, hij zegt dat is omdat we straks vierdagen chima moeten eten in itepela!
Na het eten gaan Frank en ik naar de stad. Frank mist namelijk zijn reserveband en denkt dat die nog bij de reparateur is. Daar aangekomen zegt de man gelijk: ja die heb ik nog maar die is bij mij thuis. We moesten het daar maar even ophalen!
Toen we de band hadden opgehaald gingen we langs de bank. Daar stond een flinke rij bij de automaat. Het blijkt dat één van de populairste banken hier geen geld meer heeft en dat de mensen het nu bij andere banken moeten halen. We hebben niet genoeg tijd om in die rij te gaan staan want we moeten straks naar Itepela.
Sandra heeft ondertussen de tassen al gepakt, ik heb mijne de avond ervoor al klaar gemaakt. Alles wordt in de auto gepakt samen met wat extra matrassen, tassen van anderen en muziek instrumenten. Frank, Sandra en Judah zitten voor in. Ik zit achterin met Santos en Jullio en alle spullen. Jullio is de broer van illidiu, de jongen die Frank en ik vorig jaar hebben geholpen met het ruimen van zijn veld.
We liggen alle drie redelijk opgevouwen in de auto. Ik leer ze een aantal nieuwe woorden in het engels en zij mij een aantal nieuwe woorden in het Portugees en Chiyao. Ook hebben we over God gesproken en hoe mensen in Afrika gelukkig kunnen zijn met wat ze hebben en de mensen in het westen alleen maar meer willen en wat dat doet met het geestelijke welzijn van de mensen.
Tijdens de rit schoot de achterklep open, het slot werkt niet zo goed en dat in combinatie met de hobbels en kuilen. De rest van de rit heb ik de klep vast gehouden.
Aangekomen in Itepela worden we bevrijd van alle bagage die op ons is gevallen. En beginnen we met uitladen.
Ieder krijgt een huisje op het terrein toegewezen. Eerst krijgt elke familie een huisje en daarna de singles en de gasten. Ik blijf over en sta te wachten met mijn koffers. Iedereen is al druk bezig in hun huisjes. Na ongeveer een kwartiertje komt Pedro aan dat ik in het huisje slaap waar hij ook slaapt maar dat hij nog niet klaar is daar binnen. Santos heeft geen zaklamp meegenomen gelukkig heb ik er twee mee. Nu kan ook Santos 's nachts naar de wc en naar de douche, die zijn namelijk buiten!
Na nog een kwartiertje komt Pedro er weer aan, ik mag mijn spullen in het huisje zetten!
Ik heb geen klamboe meegenomen dus gaan Pedro en ik naar zijn huis een stuk verder in het dorp. Hij laat mij gelijk zien wat hij heeft gedaan afgelopen jaar. Er is veel veranderd op het terrein van Pedro. De school is verplaatst, de kerk is afgebroken en op een andere plek herbouwd, er zijn stallen gebouwd en hij heeft veel land bewerkt.
Ik herken de plek bijna niet meer terug, er is echt heel veel veranderd.
Als ik met Pedro een rondje loop langs de huizen naast zijn terrein komen de mensen uit hun huizen om mij te begroeten, ze kennen allemaal mijn naam nog. Het klinkt als Dau-de.
Gelukkig weet ik de begroetingen nog in het Chiyao, dat komt goed aan bij de mensen.
Terug op de basis, naast het huis van Geraldo, werd het eten al opgeschept. Aldenice heeft voor mij een speciaal bordje gemaakt, ze weet nog van vorig jaar dat ik niet dol ben op ingewanden ( darmen, maag, lever etc), en ze heeft stukjes vlees achtergehouden.
Pedro en Aldenice vragen beide, op verschillende tijdstippen, hoe het gaat met mijn moeder. Zij bidden iedere dag voor haar herstel. Ik vertel ze het wonderlijke verhaal over hoe mijn moeder mij vorige keer in een rolstoel ophaalde van het vliegveld omdat ze niet meer kon lopen. En dat ze nu drie kilometer kan lopen aan één stuk, terwijl ze voordat ze in de rolstoel zat niet eens 500 meter kon lopen!
Zowel Pedro als Aldenice zijn zeer blij dit te horen, hun gebeden zijn verhoord!

Vrijdag 27 Juli
Itepela

We beginnen de ochtend met gebed. Iedereen krijgt een kwartier tijd voor gebed. Daarna komen we allemaal samen en delen we dat wat God ons heeft verteld.
Alles wordt op het bord genoteerd en er komt duidelijk één thema naar voren: transformatie. Het is prachtig te zien hoe God ieder van ons een tekst, woord of beeld heeft gegeven en dat ze allemaal deze overeenkomst hebben!
De gehele ochtend wordt er gesproken over transformatie.
Bij het middag eten wordt ik weer gematst door Aldenice zij heeft iets heeft geregeld in de keuken zonder dat ik iets wist. Inplaats van een dode vis(ja, wel de ingewanden er uit maar verder nog compleet) kreeg ik in eens ei! Niemand had ei, alleen ik! Super lief!
Na het eten gaan Sieghardt, Angela en ik naar het huis van Pedro om daar een gereedschapbord te maken voor de Meubelmakersschool. Maar de klus is al snel te klein voor drie personen. Ik besluit de schuur van Pedro een klein beetje overzichtelijker te maken. Pedro heeft alles door elkaar liggen in zijn schuur, hij werkt er erg vaak in maar hij is altijd erg veel tijd kwijt met het zoeken van dingen.
Toen ik daar in ieder geval de elektra voorwerpen op orde had moest ik even wat anders doen want ik werd een beetje gek van de rommel. Maar de werkplaats voor de timmerlieden was ook een enorme bende! Je kon niet meer tussen de werkbanken door lopen, het lag vol met reststukken van gezaagde planken. Daar kan niemand meer werken, laat staan les geven.
Terwijl ik daarmee bezig ben komt meneer Kambe langs. Hij woont naast Pedro, is lod van de kerk en komt vaak even kijken wat er allemaal gebeurd. Hij is super blij mij te zien en geeft mij een coca cola! Een flesje cola is hier, voor de locale bevolking, erg duur. Het is dus een speciaal geschenk!
Als de schemer invalt besluiten Sieghardt, Angela en ik te stoppen met onze werkzaamheden want als het donker is kan je niets meer zien en het avondeten is ook klaar.
Als avond eten is er nog meer vis en ik krijg weer een stukje gebakken ei.
De kinderen van Victor spelen graag samen met mij. Ik heb ze geleerd hoe ze hoog kunnen springen door zich af te zetten en dat ik ze ophoog slinger. Dat vinden ze super leuk. De kinderen heten Victoria en Clara en iedere keer als ze mij zien willen ze spelen.
Na het eten kijken we de film courageous, het gaat over vier vaders die inzien dat gewoon vader zijn niet genoeg is om hun kinderen op te voeden. Zij besluiten dat wat in de bijbel staat over vaderschap te volgen. Hun gezin wordt hechter en de vaders weten veel tegenstanden te overwinnen. Het was grappig deze film voor de tweede keer te zien en nu in het Portugees met engelse ondertitels.


Zaterdag 28 Juli
Itepela


Vanmorgen liep het ochtend gebed uit tot aan de middag. Het ging over van alles en ik raakte op de helft de draad een beetje kwijt. Toen ben ik met Sieghardt en Angela naar het centrum van Itepela gelopen en heb ik ze een rondleiding gegeven. In het centrum werd ik herkend en mensen riepen mijn naam! Ik moet zeggen dat dat fijner voelt dan dat de mensen steeds arroengoe, arroengoe (blanke, blanke) roepen.
Na het middag eten geniet ik van de cola die ik gekregen heb, het smaakt super lekker!
Als Sieghardt en Angela ook zo ver zijn gaan we weer naar het huis van Pedro.
Pedro heeft niet veel tijd om Sieghardt en Angela rond te leiden over zijn terrein dus neem ik die taak op mij. Ik laat ze de stallen, visvijver, velden en de kerk zien, ze vinden het erg leuk om te zien. Tijdens de tour worden we gevolgd door een horde kinderen die elkaar vertellen dat ik Daude ben.
Sieghardt gaat nog even verder met het bord en een kapot kozijn. Angela en ik ruimen de werkplaats verder op.
Als de zon weer langzaam achter de bergen zakt en een goudengloed afgeeft besluiten we onze werkzaamheden af te ronden.
Ik ga nog snel even langs Kambe om het lege flesje terug te brengen. Dat is belangrijk want hij mag een flesje eigenlijk niet mee nemen als hij het heeft gekocht in verband met het statiegeld wat de winkeleigenaar krijgt voor een vol krat. Met uitzondering mag hij het flesje mee, als hij maar belooft het weer terug te brengen. Dus als ik het flesje niet terug geef dan kan hij zijn woord niet houden.
Als we terug op de basis zijn is er popcorn! Iedereen is blij met zoiets lekkers.
Als de popcorn op is willen Victoria(vijf) en Clara(vier) weer rond gezwaaid worden. Dit keer zwaai ik ze niet rond maar houd ik ze ondersteboven, dit vinden ze ook erg leuk!
Als het donker wordt is Victor al weer druk met de voorbereidingen voor de film die vertoont gaat worden.
Ik heb nogal veel te schrijven aan jullie lezers, dus ik besluit om mijn vrije tijd even te vullen met het schrijven van dit verhaal.
Daarna ga ik lekker slapen!


Zondag 29 Juli
Itepela

Om zes uur is iedereen op de basis al wakker. De staf is hard aan het werk om iedereen die gaat douchen te voorzien van warm water dat in een grote ton zit dat op het vuur staat.
Andere stafleden vegen de boel een beetje aan en andere gasten lopen over het terrein opzoek naar een douche die niet bezet is.
Ik typ dit verslag in de ochtend en kijk ondertussen toe hoe iedereen hier over het terrein wandelt.
Voor ontbijt krijgen we gekookte cassave, een broodje en thee. De cassave zorgt dat alle speeksel in je mond weg trekt en dat je steeds een slok thee moet nemen om het weg te krijgen. Er zit ook geen smaak aan maar het is toch eten.
Kort daarna gaan we naar de kerk. Het is een mooi gezicht zo'n lange stoet die door heel het dorp loopt en naar de kerk gaat.
Veel mensen hebben Pedro zijn huis nog of al een tijd niet meer bezocht. Ieder is verbaasd over de dingen die hij heeft gedaan om zijn huis. De ene helft van de mensen beklimt de mierenheuvel naast zijn huis om de omgeving te bekijken en de andere helft rent naar de stal om de koeien te bekijken.
Als ieder uitgekeken is begint de dienst.
Mustafa, één van de oudsten komt gelijk op mij afgelopen en schud mij de hand, hij is blij mij weer te zien.
De dienst bestaat uit een introductie, aanbidding en een preek. De introductie bestond uit het vertellen over het team van jeugd met een opdracht in Lichinga-Itepela en het voorstellen van alle leden en gasten. Één ieder vertelde kort waar ze vandaan kwamen en wat ze doen, vaak was het dubbel omdat getrouwde stellen naast elkaar zaten en ieder voor zichzelf wat moest vertellen. Toen ik geweest was vroegen de locale mensen gelijk of ik ook getrouwd was en zo niet dan hadden ze nog wel wat dames hier in Itepela!
Iedereen moest erg lachen, ik hoop maar dat ze niet dat gaan doen wat er bij Peter gebeurd was. Toen Peter nog vrijgezel was kwamen alle vrouwen met hun single dochters naar hem toe en moest hij er één kiezen! Gelukkig heeft hij dat niet gedaan en is hij nu gelukkig getrouwd met Janice.
Na de introductie komt de aanbidding, er zitten een aantal bekende liederen tussen die ik vorig jaar ook heb gehoord. Die liederen leg ik dan uit aan het duitse echtpaar die naast mij zaten.
En dan de preek! Ik heb weer mazzel en mag luisteren naar een echte Frank preek, je kent het misschien wel zo'n preek die goede boodschap heeft maar vooral al lekker praktisch is en dicht bij het dagelijks leven staat.
Na de dienst verlaat iedereen de grote hut weer. Mustafa wenkt mij om te komen, ik loop met hem mee. Een stukje verder op wordt een huis gebouwd, hij wijst naar zichzelf en dan naar het huis. Njomba zegt hij, zover ik weet ik betekend dat huis in het Chiyao. Het staat vlak bij de huizen die Pedro heeft gebouwd voor de gevluchte christenen.
Als je hier christen wordt is de kans groot dat je uit de familie gezet wordt, je hebt dan helemaal niets meer. Geen veld, geen eten, geen huis en niemand om op terug te vallen. Geregeld worden ze geslagen of op andere wijze mishandeld. Het enige wat ze dan nog hebben is hun geloof in Jezus.
Als ik weer terug ben op Pedro's terrein zie ik Pedro druk bezig met zijn vandiktebank. Hij is trots op deze schaafmachine en laat dan ook graag zien wat het kan. Hij kan er al redelijk goed mee omgaan maar als ik les ga geven daar dan moet ik hem ook even leren hoe je nu moet werken met zo'n machine.
Als we weer terug op de basis zijn, zijn Pedro en ik iets te laat voor het eten. Iedereen beeft al opgeschept en eet zijn of haar bordje spaghetti met kip leeg. Als ik naar de keuken loop zijn de pannen leeg en staat er een speciaal bordje klaar voor mij, het bevat iets minder kip en een broodje extra! Blijkbaar was er een stukje kip over dat Aldenice niet geschikt vond en heeft het vervangen voor een broodje! Peter heeft een hete saus gemaakt voor erbij, het smaakt erg lekker!
Dan is het tijd voor nog een beetje aanbidding. Ariel leid de aanbidding, soms zijn die liederen in het portugees en soms in het engels. Zo kunnen de gasten ook mee zingen en is iedereen in aanbidding.
Na de aanbidding spreekt Peter nog een aantal profetische woorden voor personen. Het is erg bemoedigend voor hen. Vaak zei hij dingen die niemand anders wist dan alleen de persoon zelf dat gaf nog meer diepgang aan het woord.
Na de dienst dacht ik even tijd te hebben tot het avond eten maar plots staat Frank naast me en zegt: heb je je tas al ingepakt? We gaan zo weg! Ik ga snel naar het huisje en begin mijn tas in te pakken en haal ook de klamboe van het plafond. Ik geef de klamboe terug aan Pedro en zijn reactie is gelijk: hey die heb je vannacht nog nodig! Ik leg hem uit dat Frank al wil vertrekken omdat we twee leraren meenemen die morgen vroeg al weer op school moeten zijn. Hij vind het jammer maar weet dat ik over een paar weekjes weer terug ben.
Victoria wil mij helpen met de spullen naar de auto te brengen. Zij is vijf jaar oud en wil graag mijn grote zware koffer( met wieltjes) meeslepen naar de auto. Met een aantal pauzes weet ze de koffer toch aan de andere kant van het terrein te krijgen, heel erg lief van haar!
Iedereen zit al in de auto, ze wachten op mij want ik wil graag nog even afscheid nemen van Peter en Janice want die zie ik voorlopig niet meer. Peter zegt dat hij zeker weet dat ik hem nog eens zal ontmoeten, profetisch? Eigenlijk had ik hem dat gelijk moeten vragen.
Na het afscheid klim ik achterin de auto bij Ismael en Jullio, het is behoorlijk knus achterin maar wel erg gezellig!
Van het Itepela team heb ik overigens geen afscheid genomen want die zie ik immers binnenkort weer.
Als we in Lichinga aankomen rijden we voorbij het huis van Frank en Sandra. Jullio begint gelijk te juichen en de heer te prijzen! Hij zegt dat we naar toto gaan. Toto is een district van Lichinga en hij woont daar. Het is ongeveer een uur lopen vanaf Frank en Sandra. Nu hoeft hij niet een uur in het donker naar huis te lopen met zijn bagage!
Daarna brengen we Ismael en zijn vrouw terug naar de basis, zij krijgen een zakje brood van Frank en Sandra zodat ze morgen vroeg niet het hele eind naar de bakker hoeven te lopen.
Eenmaal thuis bij Frank en Sandra geeft Sandra mij de uitleg om tosti's te maken. Dat is wel weer even lekker, zo'n warm broodje kaas!