Week achtien

Jullie hebben even moeten wachten op deze blog, maar hier is het dan! De laatste blog van dit avontuur! Ariel en ik zijn in Almere tot 2 Januari, daarna vliegen we weer terug naar Mozambique! Mocht je ons verhaal willen horen en de foto's willen zien dan kan je gerust langskomen! Ook op Facebook zijn diverse evenementen aan gemaakt voor avonden waar naast een warme maaltijd ook tijd zal zijn om te luisteren en te reageren op al mijn avonturen!


Zondag 11 November
Lichinga

Als de zon alweer fel schijnt ga ik naar buiten en werk aan mijn blog in de morgenzon.
Ik wacht tot Ariel wakker is en ook naar buiten komt.
Beide hebben we water nodig in de badkamer om te wassen en de wc bij te vullen, dus moeten we water uit de put halen met een emmer aan een touw.
Dinis en Balbina nodigen ons uit om bij hen te komen ontbijten.
Na een gezellig ontbijt vertrekken Ariel en ik naar SIM om te internetten.
Dinis en Balbina hebben ons uitgenodigd om te komen voor de lunch, dat aanbod nemen we natuurlijk ook aan! Gedurende de middag is het tijd om te ontspannen en daar genieten we dan ook enorm van.
Deze avond vertoont Ariel de film how to train a dragon op haar laptop. Balbina en Dinis maken twee grote soeppannen vol popcorn voor tijdens de film!


Maandag 12 November
Lichinga/Itepela

Na het ontbijt gaan Ariel en ik naar de immigratie dienst om een document te bemachtigen zodat Ariel met alleen een ontvangstbewijs van haar verblijfsvergunning kan reizen. De man die ons helpt is meneer Mussa. Hij is weer knorrig zoals altijd maar hij helpt Ariel zo goed hij kan. Als al het papier werk is ingevuld vertelt hij ons dat we om twee uur terug moeten komen om het document op te halen.
Ariel heeft een boodschappen lijst gekregen van Geraldo, dit is een mooi moment om in kopen te doen. We bezoeken alle winkels omdat ze niet overal het zelfde verkopen en de prijzen ook variëren.
Na de inkoop ronde gaan we naar SIM om gebruik te maken van hun internet.
Als het twaalf uur is gaan Ariel en ik naar een restaurant om een pizza te eten. Het smaakt goed maar het is niet vergelijkbaar met een pizza in Nederland.
Tijdens het vorige onderhoud aan de auto waren er twee steeksleutels uit Ariel haar auto verdwenen, Ariel heeft al een paar keer er naar gevraagd en de monteur zei dat hij zal na gaan wat er met die steeksleutels gebeurd is. Aangezien de garage in de buurt van het restaurant is, gaan we er naar toe om te vragen of de monteur al iets van zijn medewerkers gehoord heeft. De monteur vraagt of Ariel achter hem aan wil rijden, dan zal hij nieuwe voor haar kopen! Goede service!
Samen met Ariel ga ik over de markt om te kijken of er iets geschikt is om als souvenir mee te nemen. Helaas verkopen ze op het moment niets wat typisch Mozambikaans is.
Als het twee uur is gaan we naar de migratie dienst toe voor Ariel haar document. Gelukkig is alles goed gegaan en krijgt ze haar document gelijk mee. Nu mag Ariel het land verlaten!
Ariel heeft een aantal gastanks mee, die gevuld moeten worden, dat doen we bij de benzine pomp. Natuurlijk moet de tank van de auto ook helemaal vol zodat het klaar is voor de reis naar Malawi.
We stoppen nog even bij het trainingscentrum dar laden we een aantal gastanks uit voor Dinis en Balbina. Ook horen we daar dat Frank en Sandra vandaag thuis zullen komen! Goed nieuws!
Dan vertrekken we naar Itepela. Net voor we Massangulo bereiken zien we een rode Toyota Prado rijden! Frank en Sandra! Beide auto's stoppen en natuurlijk moet er eerst een knuffel gegeven worden! Het is goed ze nog even te zien voordat Ariel en ik naar Nederland gaan. Na een korte begroeting moeten we weer verder, en Frank en Sandra natuurlijk ook!
Aangekomen in Itepela brengt Ariel mij naar het huis van Pedro en Aldenice en rijd Ariel naar haar huis.
Aldenice heeft Malaria en neemt medicijnen, Pedro neemt haar taken over. Pedro heeft het nu extra druk. Gelukkig voelt Aldenice zich vanavond alweer iets beter en eet ze met ons mee.
Net voor ik naar bed ga pak ik mijn tas uit, want mijn kleren moeten hier blijven maar mijn tassen moeten mee naar Almere.
Dan pak ik alleen het hoog nodige weer in. Ik ben bijna klaar voor de reis!

Dinsdag 13 November
Itepela

Deze ochtend wordt ik gewekt door Pedro, hij heeft een tas voor mij waar ik mijn kleding in kan doen zodat er geen beestjes en dergelijke in komen. Super lief, maar waarom zo vroeg? Nu heb ik in ieder geval genoeg tijd om de laatste dingetjes uit te zoeken.
Na het ontbijt maak ik een praatje met de studenten die hard aan het werk zijn om hun meubels op te poetsen.
Ik weet dat Ariel hard aan het werk is in haar huisje en besluit naar haar toe te gaan om haar te helpen. Ze heeft vanmorgen hardgelopen en haar groentetuin omgespit! Nu is ze druk bezig haar tas in te pakken. Ik bied haar mijn hulp aan en samen dekken we haar konijnen hok af met plastic folie zodat de konijnen enigszins beschut zijn tegen de vele regen die komen gaat. Het is trouwens een iets ander hok dan de meeste in Nederland, deze is ongeveer twee meter bij vier meter groot!
Als dat alles is afgedekt help ik Ariel met schoonmaken van haar huis, ik doe de keuken en zij haar slaapkamer. Als ze na de reis weer thuis komt, komt ze terug in een schoon huis dat is wel zo prettig! Als dankjewel maakt Ariel een heerlijke spaghetti voor ons.
Na de maaltijd ga ik weer terug naar het huis van Pedro want de kinderen komen vandaag terug van de christelijke unyago.
Ik tref hem aan in zijn hangmat, genietend van een goed boek. Hij is aan het wachten tot hij het seintje krijgt dat het feest is begonnen. Ik praat met Pedro over de christelijke unyago totdat we de uitnodiging krijgen om te komen.
Er zijn twee kinderen in de unyago en vandaag komen ze na twintig dagen uit hun unyago hut. De hut bestaat uit een huisje met een stuk grond. Er staat een grote schutting omheen zodat de kinderen afgeschermd zijn van de buitenwereld. De twee meisjes hebben veel geleerd in de afgelopen tijd over het geloof, leven, hygiëne en ook de werkzaamheden die een yao vrouw moet kunnen doen. De ouders hebben voor hun kinderen mooie kleding gekocht en de meisjes worden onder een kleurrijke paraplu naar buiten begeleid.
Het is een mini optocht naar de kerk die twintig meter verder is. Er is veel familie aanwezig! Dit is zeer bijzonder omdat de veel families van de christelijke gezinnen het christelijke geloof afkeuren en het christelijke gezin verstoten.
In de kerk nemen de kinderen plaats op een matje, er wordt voor hen gebeden en dan begint het feest. Iedereen danst op de zang en liederen van de gemeenteleden. Telkens gaat één iemand uit de groep en geeft een donatie aan de kinderen. Voor de kinderen is dit het enige feest uit hun leven, dus moet het een feest zijn om niet te vergeten!
Tijdens het dansfestijn ga ik naar de meubelmakerschool, daar is het ook tijd voor een soort feestje, de afsluiting van het project!
Na een korte foto sessie waarbij de studenten trots op de foto staan met hun werkstuk, is het tijd voor mijn speech. Ik pak terug op mijn vele verhalen over kwaliteit, eerst was het erg wazig voor hen maar nu ze zelf kwaliteit gemaakt hebben is alles veel duidelijker!
Dan stel ik de vraag wat de studenten nu het mooiste en leukste vonden tijdens hun verblijf in Itepela. Opmerkelijk is dat iedere student begon te vertellen over de bijbelstudies die elke morgen gegeven worden en over het goed die zijn geweest en wat voor impact die hebben gehad in hun leven. Als voorbeeld geef ik Mavuto zijn antwoord. Hij zegt dat de studies hem duidelijk hebben gemaakt dat het niet goed is om boosaardig te zijn naar anderen, zo was hij voordat hij aan de school begon. Tijdens de studies heeft hij ervaren dat als je andere mensen met respect behandeld je er veel meer voor terug krijgt dan als je gemeen bent voor anderen. Hij heeft zijn leven gebeterd.
Meestal kwam er een 'o ja' achter aan zodra de studenten hadden gesproken over de bijbelstudie. 'O ja, het meubel maken was ook leerzaam'. Een duidelijke tweede plaats. Voor Pedro en mij kwam dit als een verassing, want de studenten kwamen immers voor het meubel maken en niet voor de bijbelstudie want die kregen ze er standaard bij van ons. Pedro en ik vinden het enorm gaaf om te zien hoe de studenten een passie hebben ontwikkeld om meer te leren over God!


Woensdag 14 November
Itepela/Lilongwe

Rond vijf uur wordt ik wakker gemaakt door Pedro. hij staat bij mijn raam en zegt dat ik echt even moet komen kijken buiten.
Vandaag was ik van plan om om half zes op te staan omdat vandaag de reis terug naar Nederland begint. Maar blijkbaar is dat niet vroeg genoeg voor Pedro. Als ik ben aangekleed ga ik kijken wat er aan de hand is. Pedro heeft al het gereedschap van de school buiten uitgestald. Hij gaat al het gereedschap noteren zodat hij precies weet hoeveel er van wat is en wat er nog in de toekomst zou moeten komen. Al het gereedschap word naar de zeecontainer gebracht die op het terrein van Geraldo staat zodat het niet "per ongeluk" kan verdwijnen.
Het wachten is op Jan, hij is een paar uur te laat. Ondertussen loop ik naar Ariel om te kijken of zij al klaar is voor vertrek. Zij is klaar met inpakken en daarom moeten we natuurlijk even Bananagrams spelen! Na het potje Bananagrams komt Jan het terrein op rijden. Hij vertelt dat hij een lekke band had en moest wachten tot de garage open ging om het te laten repareren.
Jan laat zijn auto in Itepela en we reizen met de auto van Ariel omdat die veel zuiniger is.
Jan wil er een leuk uitstapje van maken en daarom heeft hij zijn vrouw, Bonnie en zijn dochter en zoon mee genomen.
Als Ariel en ik iedereen hebben dag gezegd en alle spullen in de auto hebben gezet, gaat de reis beginnen!
We reizen naar Mandimba, de plaats bij de grens waar ik voor het laatst mijn visum heb verlengt. Daar gaan we de grens over naar Malawi. Het is best spannend, ik heb natuurlijk de stempels van één dagje Malawi, zullen ze daar over vallen aan de kant van Malawi? Ariel heeft nog geen pasje van haar verblijfsvergunning maar heeft wel de papieren nu om de grens over te gaan, accepteren ze dat zo? Jan zal de auto terug rijden naar Itepela als hij ons heeft afgezet in Lilongwe dus we hebben ook informatie nodig hoe het zit met registratie van de auto.
Gelukkig gaat alles goed bij beide grensposten, wat een zegen! Bij de Mozambikaanse kant zag ik nog de bewaker die mij vorige keer had geholpen, hij was nog steeds niet vergeten dat Pedro het geld aan de andere man had gegeven! De andere man heeft niets aan hem gegeven. Tja dat is toch iets wat hij dan met zijn collega moet uitvechten.
De reis door Malawi gaat door de bergen, het is een prachtig gebied!
Net buiten het gebied van de bergen wordt Ariel aan de kant gezet door een agent. Ze reed te hard in een gebied waar je vijftig mag rijden en zij reed vijfenzestig. Ze betaald de boete, zo rond de vijftien euro, wel mag ze een filmpje zien net als in Nederland waarop ze kan zien dat ze te hard reed. Het vervelende in Malawi is dat er altijd borden zijn wanneer een bepaalde maximum snelheid geld maar er zijn nooit borden als deze is opgeheven. Dat maakt het voor de politie natuurlijk lekker makkelijk!
Na vele uren bereiken we de hoofdstad van Malawi, Lilongwe! Het is spits uur en we staan gelijk in een file. Iedereen in de auto kent een andere route. Jan kent zijn routes die hij vroeger reed, Ariel kent de route van Victor van vorige keer en ik ken de route van Frank.
Het is zoeken naar het huis van Daniel, ik weet het huis te vinden mits we de route van Frank rijden maar daarvoor heb ik het herkenningspunt nodig van het grote overheidsgebouw dat recent gebouwd is. Ariel en Jan kennen dit gebouw niet, daarom navigeren we op hun routes. Na een paar keer vragen, komen we op de bestemming aan.
Daniel heet ons hartelijk welkom in zijn huis. Hij heeft zelfs een riante maaltijd voor ons! Zelfs vlees, dat is echt heel bijzonder in Mozambique, iedereen smult dan ook uitgebreid van deze maaltijd!


Donderdag 15 November
Lilongwe

Na het ontbijt gaan we allemaal er op uit. Ariel en ik willen graag naar de souvenirmarkt en Jan en Bonnie moeten naar de Amerikaanse ambassade om een nieuw paspoort voor Joseph, hun zoontje, aan te vragen. Ariel zet hen af bij de ambassade en wij gaan naar het centrum. Even later zien we Jan ook in het centrum lopen met Joseph, de Amerikaanse ambassade kon geen foto maken voor het paspoort! Grappig dat ze in een derde wereld land zoals Mozambique foto's maken met een digitaal fototoestel gekoppeld aan een computer en dat de ambassade van een eerste wereld land dat niet kan!
Als Ariel en ik op dreef zijn met het afding spelletje op de markt moeten we er alweer vandoor want Ariel moet in het begin van de middag al op het vliegveld zijn.
We pikken jan en Bonnie weer op want zij willen graag mee om Ariel uit te zwaaien.
Op het vliegveld gaan Ariel en ik naar het loket van de vliegtuig maatschappij om te vragen of het mogelijk is dat ik op de vlucht van Ariel mee kan reizen. Het vliegtuig heeft veel vrije plaatsen dus het zou makkelijk moeten kunnen. Ik weet dat de vlucht waar ik mee zou moeten gaan volgeboekt is, dus het zou voor hen ook beter zijn als ik met deze bijna lege vlucht mee zou vliegen. Maar helaas, de man zegt dat het mogelijk is als ik honderdtachtig euro bijbetaal, een beetje boven mijn budget! Ariel zal van vier uur 's middags tot vijf in de ochtend alleen op het vliegveld in Nairobi moeten wachten voor de overstap.
We gaan naar het enige restaurantje in het vliegveld en bestellen iets te eten. De ober vertelt dat er een stroomstoring is en dat daarom de keuze erg beperkt is. Ariel en ik gaan voor een sandwich, best te doen voor een Afrikaanse sandwich!
Als Ariel uit het zicht verdwenen is vertrekken Jan, Bonnie, de kinderen en ik naar het huis van Daniel. Ik blijf daar achter en werk aan mijn blog. Jan en zijn familie gaan weer naar de ambassade om het proces van het paspoort af te ronden.
Als ze terug komen nemen we een kijkje bij het restaurant "the four seasons". Een prachtig restaurant, de tafels zijn omgeven van vijvers en diverse bomen en struiken. Het geeft een mooi Afrikaanse sfeer. Natuurlijk ook de reden waarom veel directeuren en ambassadeurs daar eten. Jan wilde daar een ijsje halen voor zijn kinderen, maar hij vond het toch wat te prijzig!
Terug bij Daniel heeft Daniel een heerlijke lasagne voor ons. Vlees en kaas zijn ook schaars in Mozambique, dus ook daar genieten we erg van! In de avond gaat iedereen naar bed, ik blijf op want om kwart voor één gaan Jan en ik naar het vliegveld omdat om half drie mijn vlucht vertrekt. In de tussentijd kan ik even de chat functie van facebook uit proberen!


Vrijdag 16 November
Lilongwe/Nairobi/Amsterdam

Om kwart voor één in de nacht brengt Jan mij naar het vliegveld. We hebben ruim de tijd want de vlucht vertrekt pas om twee uur dertig. Bij het vliegveld zeggen ze dat boarden niet meer mogelijk is omdat het vliegtuig al op het punt staat te vertrekken! Het is kwart over één! Gelukkig zijn er meer mensen die mee willen en de medewerkers achter de balie gaan aan het werk. Uiteindelijk krijgen we onze tickets. Maar ik krijg maar één van de twee tickets met de mededeling dat de ticket van Nairobi naar Amsterdam in Nairobi moet worden afgehaald bij de ticket service. Vreemd want de dame die naar Londen gaat kreeg wel drie tickets! De baliemedewerker zegt dat ik geen handbagage mee mag nemen omdat het vliegtuig te weinig plaats heeft voor handbagage, deze moet mee in het ruim. Gelukkig mag ik mijn ipad en camera wel mee nemen in de cabine. Toch vreemd als je van te voren in de regels leest dat je twee tassen en een handbagage mee mag nemen en dat ze dan een klein vliegtuigje inzetten waarbij je geen handbagage mee mag nemen.
Bij de douane moet ik wachten omdat de beste man dacht dat hij al naar huis mocht. De overige medewerkers gaan de man zoeken want ik moet de juiste stempels in mijn paspoort krijgen voor het verlaten van het land. Als de beste man dan toch nog terug komt en de stempels geeft kan ik verder naar het vliegtuig. Ik kijk nog eens op de ticket en zie dat de boardingtijd dertig minuten voor vertrek is, dat is het nog lang niet! Ook heb ik online ingecheckt maar de plaats in het vliegtuig is ook anders dan ik aangegeven had.
Alles gaat een beetje raar. Bij de bus aangekomen die de passagiers naar het vliegtuig moet brengen, zie ik dat de andere passagiers pas net aan het instappen zijn, zo enorm laat was ik dus ook weer niet!
Éénmaal in het vliegtuig blijkt een man mijn plaats te hebben ingepikt, blijkbaar wilde hij graag bij het raampje zitten! Ik ben moe en heb geen zin in gedoe dus ik neem genoegen met de plaats bij het gangpad. En ik zie dat er genoeg ruimte was voor mijn handbagage, maar goed mijn tassen gaan in ieder geval mee.
Om half twee vertrekken we al! Een uur te vroeg!
Om twee uur is het blijkbaar tijd voor een ontbijt, iedereen behalve één man eet zijn ontbijt. Deze man snurkt zo hard dat alle mensen hem duidelijk kunnen horen, hij kan ten minste slapen in een vliegtuig!
Ik arriveer dan ook een uur te vroeg in Nairobi, eerst het belangrijkste doen namelijk Ariel vinden! Het is één hele lange gang ik kom via gate één binnen dus ik hoef alleen maar de hele lang gang af te lopen. En natuurlijk helemaal aan het einde van de gang tref ik Ariel. Ze slaapt op de grond, logisch want er zijn nergens banken en de stoelen hebben allemaal een armleuning zodat je er niet op kan liggen. Ik maak haar natuurlijk wakker, we zijn blij weer samen te zijn! Samen gaan we naar de service balie van Kenya Airways om te informeren naar mijn ticket van Nairobi naar Amsterdam. de dame kijkt het voor mij na en vertelt dat mijn ticket op 'standby' staat maar ook op 'confirmed'. Eigenlijk is dat helemaal niet mogelijk, het moet één van de twee zijn maar beide tegelijk kan niet. De dame zet mijn ticket op 'confirmed' en print deze voor mij uit, nu kan ik naar Amsterdam! Na al die uren op het vliegveld heeft Ariel het koelste plekje gevonden, daar wachten we dan ook op onze vlucht.
Na een paar uur wachten mogen we het vliegtuig binnen stappen, Ariel en ik zitten niet naast elkaar maar gelukkig wil een man wel ruilen met Ariel en kunnen we toch nog naast elkaar zitten.
Eenmaal op Schiphol aangekomen moeten we eerst door een extra paspoort controle en dan nogmaals door de gewone controle. Bij de bagageband staat niemand te wachten en er roteren wel acht koffers op de band, blijkbaar waren alle mensen in het vliegtuig waar wij in zaten op doorreis. Mijn koffers heb ik dan ook heel snel, maar Ariel haar koffer is niet op de band. We gaan naar de balie om te informeren waar de koffer is. Helaas is de koffer niet op Schiphol maar ze zullen de koffer opsturen zodra deze binnen komt.
We gaan samen door de sluis en we worden van harte welkom geheten door Jaïr, alle anderen rennen ook onze kant op vanuit de Starbucks. Dan worden we natuurlijk enorm geknuffeld! Naast mijn vader, moeder en broers zijn ook Sander en Ciska en Christian Laman gekomen! Super leuk om hen ook gelijk te zien! Na iets lekkers bij de Starbucks gaan we naar Almere.
In de avond als Ariel en ik het huis verkent hebben en onze tassen uitgepakt, gaat de deurbel. Het is Lieko! Hij komt snel even langs om hallo te zeggen, hartstikke leuk!
Omdat Ariel en ik gewend zijn om rond de klok van acht naar bed te gaan en hier het een uur eerder is, gaan we vandaag vroeg naar bed!

Zaterdag 17 November
Almere

Deze ochtend zijn Ariel en ik beide al vroeg wakker! Iedereen slaapt lekker uit, wij ook maar om zes uur staan we al naast ons bed! Ariel zelfs veel eerder.
Als het licht is maken Ariel en ik een wandeling door de buurt, ik laat haar alle herkenningspunten zien zodat als ze gaat hardlopen haar weg weer terug kan vinden.
's middags gaan Ariel, Jaïr, Eran en ik naar het centrum om mijn camera te laten repareren. Natuurlijk laat ik Ariel het centrum zien van Almere.