Week veertien

Deze week weer een extra lange blog! Beleef met mij de avonturen van het verlengen van een visum! Als je deze verhalen leuk vindt, laat dan alstublieft een reactie achter en deel deze link op Facebook!

Zondag 14 Oktober
Itepela

Om negen uur begint de kerkdienst. Na de aanbidding wordt het woord gegeven aan meneer Kambe. Hij zegt niets en doet zijn bijbel radio aan. Als de passage is voorgelezen stopt hij de radio en zegt niets. Dan legt Pedro de tekst uit. Ik vind het maar vreemd dat Pedro Kambe niets vraagt over de tekst, waarom deze tekst bijvoorbeeld?
De tekst gaat over geld en hoe dit besteed wordt. Pedro confronteert de mannen met hun geld gedrag. Zij verdienen het geld en besteden het zoals zij willen. Als zij een nieuwe broek nodig hebben kopen ze die, als hun vrouw en kinderen iets nodig hebben moeten ze het geld maar bij elkaar bedelen want van de man krijgen ze het niet. Sommige mannen geven wel een gedeelte aan hun vrouwen maar dan vertonen de vrouwen het zelfde gedrag. Dus ook de vrouwen worden aangesproken.
Als Ariël en ik na afloop van de dienst naar de markt gaan, komen we Amido en zijn vrouw tegen. De les die vandaag gegeven werd sprak ze erg aan en samen bespreken ze wat ze gaan kopen op de markt.
Deze middag ben ik op bezoek bij Ariël. Ariël maakt een chocolade cake met topping. We spelen risk: één keer win ik andere keer zij, ondertussen smullen we van de cake. Dan komt Pedro langs, hij vertelt dat hij naar Lichinga gaat om zijn zus te helpen met het zoeken naar een baan.
Tot de schemer hebben Ariël en ik interessante gesprekken. Dan, als de zon bijna onder is, geven we haar groentetuin water en ga ik weer terug naar mijn logeeradres.

Maandag 15 Oktober
Itepela

Deze ochtend geeft Louise de bijbelstudie. Ze vertelt het verhaal van Noach. Ze legt de nadruk op de ark en dat deze maar één deur heeft. Ze legt de connectie naar Jezus die de deur is en wij redding vinden in hem. Net als Noach en alle dieren redding vonden. Ikzelf vind het wat ver gezocht, soms is een boot gewoon een boot. Als ik er met Aldenice over spreek schiet ze gelijk in de verdediging. Ze vind de lesmethode, die speciaal ontwikkeld is voor animisten, zeer goed. Ik vind de methode goed maar vaak worden er dingen verteld die niet letterlijk in de bijbel staan maar fictief zijn en toegevoegd worden om er een mooier verhaal van te maken. Dat vind ik wel bezwaarlijk maar Aldenice blijft alleen in de verdediging gaan, het gesprek is dan ook snel afgelopen.
Vandaag moet ik veel tafelpoten controleren voor de studenten. Het schaven gaat steeds beter maar het kan nog een stukje beter! Dit vinden veel studenten erg lastig. Gelukkig is Bakar er als voorbeeld, dat geeft ze dan weer goede moed.
In de avond als het donker is en iedereen slaapt, behalve ik omdat ik nog een comic lees, komt Pedro thuis van zijn trip naar Lichinga. Hij heeft veel problemen met de chappa gehad. Dat is het openbaar vervoer hier: volgepropte autootjes met mensen die van alles meenemen zoals kippen, geiten en veel bagage. Hij was aan de late kant en dan is het lastig om nog vervoer te krijgen, gelukkig is hij weer thuis!


Dinsdag 16 Oktober
Itepela

Om zes uur in de ochtend word ik wakker door de geluiden naast het huis. De kerk, een grote hut, is aan het gastenverblijf gebouwd en daar zijn al mensen aan het bidden.
Pedro en Aldenice vasten vandaag voor de christelijke unjago, daarom ontbijt ik vandaag alleen. Ik zou ook gevast hebben als ze het van te voren hadden verteld. Ariël heeft het zelfde probleem, zij start vandaag ook met vasten en ik begin morgen.
Vandaag geeft Aldenice de bijbelstudie, ze gaat verder waar Louise gister gebleven was.
In de middag komen de studenten met vragen die ik niet kan beantwoorden. Ik ga opzoek naar Pedro, maar hij is nergens te bekennen. De studenten gaan ondertussen verder met wat anders.
Aan het einde van de middag zie ik Pedro weer. Hij moest plots naar een vergadering van de locale autoriteiten. Ze willen in Itepela een groep wijze mannen samenstellen, waar Pedro er één van is, die samen traditionele rechtspraak uitvoeren. Maar Pedro moet het aanbod helaas afwijzen. Hij wil niet de missionaris worden waar mensen bang voor moeten zijn omdat hij de autoriteit heeft mensen naar de gevangenis te sturen.


Woensdag 17 Oktober
Itepela

Deze ochtend neem ik geen ontbijt want vandaag vast het team. Er zijn veel problemen rond de christelijke unjago en daarom vasten we. Veel families van de christelijke gezinnen die hun kind naar de christelijke unjago willen sturen zijn er op tegen. Die families willen dat de kinderen door de toverdokter "behandeld" worden en dat de kinderen na afloop misbruikt kunnen worden om de bloedschuld van de families af te kunnen betalen.
Ook zijn er complicaties met de Bijbelstudies gedurende de unjago. De vrouwen uit de gemeente willen graag deze studies geven maar ze weten niet waarover en kunnen uiteraard niet lezen en schrijven. Het team zal ze mondeling de verhalen moeten bijbrengen en dat vereist veel herhaling en dus ook veel tijd.
De studenten van de school gaan na de Bijbelstudie weer aan het werk met het hout. Veel zijn nog steeds bezig met het schaven van de tafel poten. Bakar daarin tegen nadert het einde van het project. Hij heeft de zijpanelen af en lijmt vandaag het frame in elkaar. Dat is nog best lastig want we hebben maar vier grote lijmtangen en eigenlijk moeten we er tien hebben om één tafeltje te kunnen lijmen. Maar uiteindelijk lukt het toch!
In de middag ga ik met Ariël mee. Deze vrijdag en zaterdag moet ik het land uit om mijn visum te vernieuwen en missen we onze tijd samen. Daarom doen we deze middag onze wekelijkse portie bananagrams en aanbidden we samen de Heer.
Om vier uur is er een vergadering van het team. We bespreken veel punten en aansluitend bidden we ervoor. Één van die punten is dat er de drieëntwintigste een groot agrarische markt wordt gehouden in Itepela. Dit is erg mooi maar helaas gaat de Caturi een oproep doen om iedereen een offer te laten doen naar de goden en voorouders zodat het gaat regenen. Dit wordt ook uitgezonden op de locale televisie en radio. Uiteraard zal het offer effect hebben, aangezien het bijna het regenseizoen is!
Na de bijeenkomst en na zonsondergang eten we gezamenlijk een avondmaal. Ariël, Aldenice en Louise hebben ieder wat gemaakt dus er is van alles wat om te eten.


Donderdag 18 Oktober
Itepela

Als iemand zich afvraagt hoe laat de vele hanen hier in Itepela kraaien, het antwoord is twee uur 's nachts!
Ook vandaag doen we gedurende dag vasten met de betrekking tot de christelijke unjago.
De studenten starten om half acht en natuurlijk krijg ik gelijk vragen over het gene dat ik vorige week heb uitgelegd. Samen met Pedro leg ik nogmaals uit hoe een gat gemaakt wordt voor een pen en gat verbinding.
Pedro is al vanaf zeven aan het werk. Hij maakt deur frames voor Mavuto. Mavuto woont op het erf van Pedro maar is zijn eigen huis aan het bouwen een stuk verderop.
Ondertussen zijn er ook al klanten voor het lassen. Gelukkig heeft Pedro een grote generator en kan hij alle machines tegelijk gebruiken! Jonathan en Pedro bewerken het hout en Mavuto neemt de laswerkzaamheden voor zijn rekening.
Tussendoor geeft Pedro aanwijzingen aan Simon, die stoelen maakt voor het project waar ik al eerder over heb geschreven.
's Middags ga ik met Ariël mee, eten hoeven we niet en dus besteden we onze tijd aan bananagrams.
Om drie uur komen de studenten en de mensen van de kerk samen in het trainingscentrum naast het huis van Geraldo.
Normaal is er op donderdag ochtend een dienst in de kerk maar deze is verschoven naar drie uur. Deze keer is het een beetje anders dan normaal. Naast de vertrouwde aanbidding komt dit keer niet de preek maar vertelt Geraldo over de gevaren van aids en immoraliteit.
Daarna ga ik met Pedro en Aldenice weer terug naar hun erf. Na de avond maaltijd kunnen we twee uurtjes rusten want om negen uur begint de eerste christelijke unjago!
Als het negen uur is verwachten Ariël en ik een enorm feest, wat immers gebruikelijk is voor een unjago. Maar er gebeurt niets! Iedereen zit maar wat voor zich uit te staren of Pedro aan te kijken. Pedro heeft al een paar weken gezegd dat de organisatie niet zijn taak is, maar die van de gemeente en iedereen was het er daar mee eens. Maar nu het puntje bij paaltje komt, blijkt niemand te weten wat er gedaan moet worden met betrekking tot het feest gedeelte.
Ariël en ik gaan maar bananagrams spelen op de kerk banken. Veel gaan maar bij ons kijken hoe we in het pikkedonker met onze zaklampen Engelse woorden construeren.
Na een stuk of drie potjes horen we het bericht dat een dame, lid van de gemeente, ernstig ziek is en naar het ziekenhuis moet worden gebracht. Aangezien Ariël de enige auto in de wijde omtrek bezit, wordt van haar verlangd dat ze ambulance speelt.
De zieke vrouw kan niet meer lopen van de pijn en spreken kan ze ook nauwelijks. Iedereen is aan het discussiëren over wie er mee gaat naar het hospitaaltje dertig kilometer verderop. Ik bied mijn hulp als eerste aan en Ariël en ik halen de auto op.
Als we weer bij het huis van de zieke vrouw zijn zijn de mensen nog steeds aan het spreken over wie er mee gaat. Ariël zegt dat de vrouw per direct achter in de auto getild moet worden. Gelukkig luisteren de mensen en leggen haar achter in de auto. Dan beginnen de mensen weer opnieuw te discussiëren over wie het hoofd van de zieke dame moet ondersteunen zodat ze niet bij elke hobbel in de weg haar hoofd stoot. En dat terwijl de ernstig zieke vrouw kreunend achter in de auto ligt, voor zover wij weten kan ze elk moment overlijden! Ariël is het zat, ze start de auto en geeft de waarschuwing dat als er nu niemand in die auto springt ze desnoods alleen de zieke dame naar het ziekenhuis brengt.
Snel springt er een vrouw in de auto om de zieke vrouw te helpen. Ook de zoon en dochter gaan mee. Pedro en ik gaan ook mee.
Het hospitaaltje is donker, Pedro klopt op de deuren. Achterin brandt een zwak lichtje, hij besluit om te lopen. Als hij terug komt zegt hij dat er iemand komt om de deuren te openen. Als de deuren open gaan, dragen Ariël en een vrouw van de kerk, de zieke dame naar binnen. Het ruikt er naar ratten en in de ruimte waar ze komt te liggen staan nog drie andere bedden met zieke mensen. In de kamer staat overal iets, op de grond, in het gangpad en tussen de bedden. Stoelen, grote blikken, weegschalen, kamerschermen en nog veel meer. Het is niet een ziekenhuis waar je graag verzorgd zou willen worden als je ziek bent! Maar voor de vrouw is er geen andere keus! De dokter is al naar huis, hij zal morgen de vrouw onderzoeken. We bidden dat ze de ochtend haalt! De zoon en het dochtertje blijven bij hun moeder en wij gaan terug naar Itepela.
In Itepela hebben de gemeenteleden eindelijk een feestje gebouwd! Ze zingen vele aanbiddingsliederen en dansen er bij. Dan komt het officiële gedeelte en worden er passages uit de bijbel gedeeld. Als ik op de klok kijk is het al één uur! Super laat voor hier!
Ariël en Louise gaan op huis aan en ook Aldenice en ik verlangen naar onze bedden.
Morgen vertrekken we om half acht naar de grens. Dat worden deze nacht maar vijf uurtjes slapen. Als ik in bed lig, gaat het feest weer verder aan de andere kant van de slaapkamermuur. Ik heb geen idee tot hoe laat het doorging, want ik val direct in slaap.

Vrijdag 19 Oktober
Itepela/Mandimba/Chiponde

Zeer stipt om half acht komt Ariël het terrein van Pedro oprijden. Het is voor mij wennen dat iemand op tijd komt! Ondertussen ben ik al helemaal gewend aan de Afrikaanse manier van op tijd komen, wat meestal een kwartier tot een half uur later is, als ze het niet vergeten!
Ariël brengt ons naar Mandima, de stad die het dichtst bij de grensovergang is. Pedro vraagt Ariël langs de kant van de weg te stoppen in de stad. Ze rijdt naar een stukje waar geen mensen zijn maar uit het niets staan er twintig mensen om de auto die eten willen verkopen en geld willen ruilen.
Daar ruilen Pedro en ik een gedeelte van onze meticais om voor kwachas want in Malawi gebruiken ze uiteraard een andere munteenheid.
Ariël brengt ons naar de grens, die is ongeveer vijf kilometer buiten de stad.
Daar gaan we de grens post binnen, er is niemand anders dus zijn we gelijk aan de beurt.
Pedro en ik hebben afgesproken dat we volledig open zullen zijn wat onze bedoelingen betreft en direct vertellen dat we graag het visum willen verlengen.
De beambte bedankt ons voor onze eerlijkheid en hij bevestigt dat het waar is wat de migratie dienst ons heeft verteld in Lichinga, dat het mogelijk is éénmalig dertig dagen te verlengen door het land uit te gaan voor achtenveertig uur.
We krijgen een stempel in ons paspoort dat we Mozambique hebben verlaten.
Dan moeten we vervoer hebben om de volgende vijf kilometer te overbruggen naar de grens post van Malawi. Tussen de twee grensposten is een groot dorp en omdat er geen politie of iets dergelijks is, is het gevaarlijk om er doorheen te lopen want de kans dat je beroofd wordt is groot.
Het terrein is leeg, er zijn geen auto's die de grens over gaan die ons dan mee zou kunnen nemen. Er zijn alleen fietstaxi's, dat zijn fietsen met een hele grote bagagedrager, maar die zijn erg onbetrouwbaar en Pedro reist daar liever niet mee. Als hij bijna besluit om toch met een fiets taxi te gaan komt er in eens een truck aan rijden en deze wil ons wel een lift geven voor een klein bedrag. Pedro en ik zien een vrouw die kiest om toch met twee fietstaxi's te gaan, één voor haar bagage en één voor haarzelf. Ze maakt een afspraak om tot de grens te gaan voor een bepaald bedrag. Zodra ze de slagboom passeren en in het niemandsland staan stoppen de fietstaxi's en ze claimen meer geld want de afspraak was tot de grens en niet tot welke grens. Ze zijn de grens gepasseerd van Mozambique en als de vrouw naar Malawi wil moet ze extra betalen. Dit is natuurlijk oneerlijk en de vrouw besluit dan ook om niet verder met hen te reizen en gaat ook met de truck mee. Ik ben van mening dat God ons verhoed heeft voor deze oneerlijke mensen en dat daarom er plots alternatief vervoer kwam.
Bij de Malawische grenspost vullen we de kaarten in waarop je moet aangeven waar je vandaan komt er waarom je Malawi wilt binnen komen.
Als de man leest dat we slechts een kort bezoek willen brengen aan Malawi vraagt hij ons waarom. Wij vertellen hem eerlijk dat ik mijn Mozambikaanse visum wil verlengen en dat ik daarom voor achtenveertig uur het land uit moet.
De beambte wordt boos en zegt dat Malawi deze spelletjes niet meer mee speelt en dat hij ons de toegang tot Malawi ontzegt. Hij zegt dat dit probleem maar opgelost moet worden binnen Mozambique.
Teleurgesteld gaan Pedro en ik weer naar buiten. Er zit voor ons niets anders op dan weer terug te reizen naar de Mozambikaanse grenspost. Het terrein is leeg, er is niemand die naar Mozambique gaat en ons een lift zou kunnen geven, behalve de fietstaxi's. De fietsers drentelen om ons heen en willen een deal maken. Pedro praat wat met die gasten maar ze zijn uit op mijn geld, want ik ben blank en daarom heb ik geld zat.
Dan komt er een taxi het terrein op rijden, hij wil ons wel naar de andere kant brengen voor driehonderd meticai, Pedro vraagt waarom het zo'n belachelijk hoge prijs is en hij krijgt als antwoord dat die blanke het toch wel betaalt en dat hij niet zo moeilijk hoeft te doen om de prijs naar beneden te krijgen. Pedro geeft de taxichauffeur een preek over het behandelen van je medemens en dat er rijke Afrikanen zijn en ook arme en dat het precies zo is met blanke mensen. De taxichauffeur biedt aan om voor tweehonderd meticai te rijden, Pedro zegt dat hij akkoord gaat als dat voor heen en terug is. De chauffeur weet dat dit veel geld is en gaat akkoord.
Bij de Mozambikaanse grenspost vertellen we wat er gebeurd is. De beambte vindt dit vreemd want dit gebeurt dagelijks, zo kwam er gisteren iemand die zijn visum van Malawi wilde verlengen en daarom naar Mozambique wilde en dat ging gewoon zonder problemen. De beambte probeert de baas te bellen van de Malawische grenspost maar deze is helaas niet aanwezig. Dan komt er nog een beambte aangelopen en luistert naar ons verhaal. Hij lijkt goed bevriend met zijn collega en samen vragen ze Pedro mee te gaan naar het kantoor. Ik blijf achter samen met onze taxichauffeur.
Na tien minuten komen ze naar buiten, Pedro kijkt opgelucht! De man die het laatst binnen kwam vraagt naar mijn paspoort en Pedro knikt dat het goed is. Ik geef mijn paspoort aan hem en hij vertrekt met onze taxi naar de Malawische grenspost. De beambte die achterblijft zegt dat we het beste naar de overkant van de straat kunnen gaan, daar is een goed restaurant.
Pedro vertelt dat de heren nu alles voor ons gaan regelen en dat het zo goed als zeker is dat mijn visum verlengd wordt.
Het restaurant bestaat uit allemaal ronde betonnen hutjes met een rieten dak erboven, de muren zijn half hoog dus je kan lekker om je heen kijken vanuit de schaduw van het hutje. In elk hutje staat één tafel met zes stoelen.
Als de ober komt vraagt hij wat we willen eten, Pedro vraagt hem wat ze hebben. De man antwoordt meteen dat ze chima hebben. 'Wat hebben jullie nog meer?' vraagt Pedro en de man geeft als antwoord dat ze in ieder geval chima hebben. Pedro vraagt of de man ons een menukaart kan brengen, de man haast zich en brengt ons een kaart.
Pedro en ik besluiten gebakken aardappelen te nemen met een stuk gefrituurde kip.
De man neemt onze bestelling op en gaat weer weg. Uit het gebouwtje waar de keuken is horen we diverse geluiden komen en iemand roepen waar de aardappelen zijn. Uiteraard vertaalt Pedro het Chiyao voor mij naar het Engels. De kok krijgt te horen dat die er niet zijn en dat hij ze maar moet gaan kopen! De kok vertrekt om aardappelen te kopen. Na enige tijd komt de kok weer terug met aardappelen en even later komt er weer gebrul uit de keuken, 'waar is de pan' brult de kok en snel komt er iemand van buitenaf met de pan naar de keuken gerend.
Als we het eten hebben smullen we van het feestmaal, het is erg goed gebakken en gefrituurd! Als we het eten op hebben komt de man met mijn paspoort naar het restaurant.
Hij vraagt gelijk naar de beloning, Pedro vertelt hem dat we de twee mannen zullen belonen zodra alles rond is met het visum. De man bestelt een piepklein broodje en betaalt er flink voor, blijkbaar heeft de man redelijk wat geld. Als ik in mijn paspoort kijk, zie ik dat er een Malawische stempel instaat voor binnenkomst met de datum van vandaag en een stempel van vertrek uit Malawi met de datum van morgen! Officieel ben ik nu Mozambique uit geweest!
Pedro en ik mogen nu in Mozambique blijven en we moeten morgen terug komen voor het visum. We moeten terug naar Mandimba want daar zijn hotels waar we kunnen overnachten. Als we buiten het restaurant staan kijken we om ons heen: nergens is er vervoer! Pedro en ik besluiten de vijf kilometer te gaan lopen. Dan komen we ineens een groep fietstaxi's tegen, dezelfde jongens die we eerder die dame zagen afzetten. Ze zeggen dat ze even hun boodschappen naar huis brengen en dan zullen ze ons naar Mandimba brengen. Als ze terug komen praat Pedro met ze en we komen tot een goede deal. Pedro zijn taxi gaat heel snel en mijn taxi doet zijn uiterste best om zijn voorganger bij te houden. Mijn taxi had zich er echter in vergist dat ik ietsje zwaarder ben dan een gemiddelde Mozambikaan. Hij trapt zich helemaal suf en hij roept naar zijn voorganger dat die iets langzamer moet fietsen omdat hij niet zo snel kan fietsen met zoveel kilo's achterop en dat hij een vermoeden heeft dat ik stenen in mijn rugzak heb.
Als we bij het hotel aankomen, waar Pedro ooit al eerder is geweest, betalen we de fietstaxi's. De jongen waarbij ik achterop zit is helemaal buitenadem en zweet druipt langs zijn gezicht, terwijl de jongen waarbij Pedro achterop zat geen problemen heeft.
Het hotel is helemaal leeg en we mogen onze kamers kiezen. De keuze is of een kamer met een metalen dak of een kamer met een dak van gras. Wij besluiten het dak van gras te nemen omdat het metalen dak de hele dag in de zon heeft gestaan en het gigantisch heet is daarbinnen.
Pedro koopt wat drinken voor ons, dat doet hij alleen omdat als ik mee ga de prijzen enorm omhoog gaan. Als we in het hotel wat gedronken hebben besluit Pedro te gaan slapen; hij is helemaal op, mede door gisteravond.
Ik ga even op internet en ik kom erachter dat naast Lichinga, Mandimba ook over een 3G netwerk beschikt! Rond vijf uur bel ik even mijn mijn ouders, het is goed hun stem weer even te horen! Daarna werk ik mijn blog weer blij. Rond zeven uur wordt Pedro weer wakker, hij heeft zeker vijf uur geslapen. Hij heeft honger en we besluiten even naast het hotel op de markt te kijken wat er is.
Er staan veel jongens met grote metalen frames waar een schotel in is gemaakt, er onder brand een groot vuur. Het is een grote frituurpan waar ze aardappels in bakken. Pedro koopt voor ons een grote zak met patat. Hij heeft veel trek in gefrituurde kip maar mij lijkt die kip niet lekker. Pedro koopt de kip voor zichzelf en bij het hotel smikkelt hij die op en ik eet het meeste van de patat op.
Als het tien uur is gaan we naar bed, Pedro is verbaasd dat het al tien uur is omdat er nog zoveel mensen actief zijn, dat heb je zo met een stad waar elektriciteit is!
De slaapkamer is twee bij twee en er past precies en bed in en een staande ventilator. Zelfs met de ventilator op de hoogste stand is het enorm heet en is slapen lastig. Wat het ook lastig maakt is dat er achter het hotel een disco is, deze heeft natuurlijk de volume vol open en dat gaat door tot vier uur in de ochtend. Ondertussen heb ik veel geprobeerd te slapen maar steeds word ik na vijftien minuten weer wakker. Na vieren is het dan eindelijk rustig en val ik in slaap. Maar dan wordt ik weer wakker om half vijf want de chappa verzamelplaats is ook naast het hotel! Veel toeterende auto's en schreeuwende mensen houden mij nog even wakker. Om zes uur is het rustig en kan ik nog een uurtje slapen. Morgen moeten we om acht uur weer bij de grens zijn!


Zaterdag 20 Oktober
Mandimba

Na een brakke nachtrust is het tijd voor een ontbijt. Gisteren hebben we brood gekocht en Pedro heeft pindakaas meegenomen, het ontbijt is dus een broodje pindakaas.
Na het ontbijt regelt Pedro vervoer voor ons om naar de grens te gaan. Als hij terug komt heeft hij iemand geregeld die hem per motor naar de grens brengt. Hij zegt dat het waarschijnlijk alleen het ophalen van het paspoort is en dat ik niet aanwezig hoef te zijn.
Ik blijf in het hotel en geniet van de vierendertig graden Celsius terwijl ik werk aan deze blog.
Als hij terug komt zegt hij dat ik toch mee moet omdat ze een foto moeten maken voor het visum. Hij heeft twee motoren geregeld die ons een lift kunnen geven naar de grens.
Pedro gaat op de voorste motor en ik op die erachter. Zodra ik op de motor ga zitten zakt de vering helemaal naar beneden. De bestuurder draait zich verbaasd om en zegt, tjonge jij hebt veel vlees! Pedro zijn taxi gaat heel snel en de mijne kan niet zo snel door mijn kilo's. Mijn taxi toetert steeds om te seinen dat de voorste langzamer moet rijden. Eerst is de man een beetje mopperig om de extra kilo's maar als hij erachter komt dat ik naast een beetje Portugees ook een klein beetje Chiyao kan, is het helemaal goed.
Om niet van de motor te vallen moet ik een leren band op het zadel vast houden. Steeds als de man optrekt ben ik bang dat het ding knapt, maar gelukkig kom ik heelhuids bij de grens aan. We vragen de motortaxi's op ons te wachten en gaan naar binnen.
Het is er vrij rustig en we zijn gelijk aan de beurt. De man van gisteren is weer aanwezig samen met een andere collega. Ik moet mee naar een kamertje waar de apparatuur staat om een visum te maken. De man start de computer met een vingerafdruk en haalt mijn paspoort door de chiplezer, dan maakt hij een foto en klaar is kees, alleen nog even printen. Nu heb ik dan eindelijk genoeg dagen op mijn visum om de school tot een goed einde te brengen!
Gisteren vroegen de beide mannen om een bedankje voor hun hulp. We geven de man achter de balie 10.000 Kwacha wat ongeveer dertig euro is. Pedro vertelt hem dat hij dat moet delen met zijn collega's en de man bedankt ons.
Als we naar buiten lopen komen we de andere man van gisteren tegen, hij is boos op ons omdat we het geld niet aan hem gegeven hebben. Hij zegt dat hij al het werk heeft gedaan. Pedro zegt dat het gisteren leek of hij en die andere man een goede vriendschap hadden en dat we daarom het geld aan de andere man hebben gegeven en dat hij moet vragen naar zijn deel.
Als ik weer op de motor ga zitten zeg ik 'peppani!' wat sorry betekend. De bestuurder vind dit prachtig en met een brede glimlach geeft hij gas en vertrekken we.
Bij het hotel wachten we op de chappa's, Pedro zegt dat ze op elk moment kunnen komen en dat we gewoon moeten wachten. We gaan onder een grote boom zitten langs de kant van de straat.
Na enkele uren komt er een auto die op de chappa plaats stopt. Pedro heeft een jongen die telefoon krediet verkoopt, gevraagd om voor ons de auto's te vragen waar ze heen gaan en of ze ook in Massangulo stoppen. De krediet verkoper loopt sowieso langs de auto's voor zijn beroep, dus dat is een goede zet! Soms loopt Pedro zelf de weg op om mensen te vragen voor een lift, het is een mooie pick-up truck maar de mensen zeggen dat ze ons niet mee willen nemen. Even later komt de krediet verkoper naar ons toe: hij heeft een auto gevonden die naar Lichinga gaat en dus komt de auto ook langs Massangulo want dat is de zelfde weg. De bestuurder zegt dat we mee mogen als we de volle reis naar Lichinga betalen en dan laat hij ons eruit bij Massangulo, dat is ongeveer halverwege. Daar gaan we natuurlijk niet mee akkoord!
We wachten weer onder de boom voor enkele uren. Dan komt de krediet verkoper weer langs, hij heeft iemand gevonden die naar Massangulo rijd. Pedro staat op en kijkt wat voor auto het is. 'Die man ken ik!' zegt Pedro en zodra de man Pedro ziet rijdt hij naar ons toe. We geven de krediet verkoper geld voor een flesje coca cola, de jongen vertrekt tevreden.
De bestuurder zegt dat we nog even moeten wachten onder de boom omdat hij nog wat meer mensen moet regelen die mee willen rijden. Dit doet hij omdat hij niet genoeg geld heeft voor de benzine.
Na weer een paar uur wachten komt hij dan eindelijk terug om ons op te pikken.
Het is een klein truckje en de open laadbak is gevuld met grote verpakkingen van diverse etenswaar en alcoholische dranken. Hij heeft heel wat mensen geregeld die mee willen en Pedro en ik wurmen ons er tussen. Iedereen zit boven op de goederen want anders past het niet!
De man rijd ontzettend langzaam! Pedro zegt dat hij dat doet omdat hij zuinig is op zijn vering van de auto. De meeste auto's rijden tachtig maar deze man rijd dertig à veertig kilometer per uur. Maar dat is slechts een observatie, want erg storend vind ik het niet. Het is een heerlijk rustig ritje en de kans dat je van de auto valt is ook zeer klein!
Op een gegeven moment stopt de auto langs de kant van de weg. Voor ons staat een andere auto waar een wiel vanaf is geschoten! Het is de zelfde auto die ons aan het begin van de ochtend geen lift wilde geven! De mensen vragen aan de bestuurder van onze taxi of ze mee mogen rijden, de bestuurder maakt een prijs afspraak en de mensen proppen zich tussen de mensen en de goederen in de laadbak.
Na weer een flink stuk rijden stopt de auto weer. Nog een gestrand voertuig langs de kant van de weg! Het is de auto die naar Lichinga reed en ons de volle prijs wilde laten betalen. Ik ben van mening dat als deze mensen eerlijk waren geweest naar ons, ze waarschijnlijk zonder problemen in Massangulo waren aangekomen! God beschermt!
Ook deze mensen vragen een lift. En voor een bepaald bedrag mogen ze mee.
Ongeveer twintig kilometer verder stopt de auto weer. Iedereen moet afstappen! De bestuurder loopt naar een huisje en kort daarna lopen er diverse jongens met coca cola kratten naar de auto. Na twintig kratten en andere groot-verpakkingen moet ieder weer een plaats zoeken. De kinderen gaan in het midden van de laadbak en de volwassenen zitten op de rand met de benen buitenboord. Dit is best lastig want je kan je niet goed vast houden als de auto een scherpe bocht maakt om kuilen in de weg te ontwijken. Maar het is nog steeds beter dan lopen natuurlijk. Uiteraard neemt de bestuurder nog een paar extra mensen mee! Als die ook met veel moeite een plaats hebben gevonden gaan we weer verder. Uiteraard stopt de auto weer na een aantal kilometers. Een dame wil graag een lift hebben naar Massangulo. Inmiddels is de auto al zo vol dat zelfs Pedro denkt dat er niet genoeg plaats is voor de vrouw, toch besluit hij zijn best te doen voor de vrouw en probeert hij de spullen zo te plaatsen dat er een klein plekje ontstaat waar de vrouw kan zitten. De vrouw zegt: 'Bedankt Pedro'. Pedro is verbaasd dat de vrouw zijn naam weet en na een kort gesprekje blijkt de vrouw ook in Itepela te wonen! Pedro heeft weer een positieve indruk achtergelaten!
Na een aantal uren reizen komen we dan eindelijk in Massangulo aan. Pedro komt er achter dat er nog meer mensen naar Itepela willen en Pedro besluit met de bestuurder te praten of hij bereid is naar Itepela te rijden. Voor een bedrag van vijfhonderd meticai wil hij wel rijden, dat is ongeveer veertien euro.
De man rijdt langs diverse winkeltjes en een restaurant in Massangulo, daar lost hij alle goederen. Dat verklaart de grote hoeveelheden natuurlijk. De man moet nog even langs de nieuwe en enige benzine pomp in Massangulo en daarna rijden we naar Itepela.
Tijdens de rit roept Pedro plots dat de wagen moet stoppen. Hij zegt dat de kip van gisteravond niet goed gevallen is en sprint de bosjes in en verdwijnt achter en grote mieren heuvel. Hij heeft niet veel mazzel, Het bos is net platgebrand en daardoor kan iedereen uit wijde omtrek zien wat hij doet. Maar als je moet, dan moet je!
Aangekomen in Itepela betalen we de beste man en hij gaat er weer vandoor om mensen te regelen die naar Massangulo willen. Aldenice is heel verrast dat we alweer terug zijn! De planning was natuurlijk dat we pas maandag terug zouden keren!
Na een kort babbeltje met Aldenice ga ik eerst maar even douchen. Mijn haren voelen aan als stro door al het stof dat er door de wind in is geblazen. Mijn ogenleden branden van het stof. Als ik weer helemaal fris ben vertrek ik naar Ariël.
Zij is ook blij dat alles gelukt is bij de grens. Als ik mijn avonturen met haar gedeeld heb vertelt ze mij haar avontuur, ze heeft vandaag haar record hardlopen verbroken, ze heeft veertig kilometer hardgelopen vandaag!
Na een spelletje skipbo en nog een aantal interessante gespreksonderwerpen wordt het donker. We geven haar groentetuin water en dan ga ik weer terug naar het huis van Pedro en Aldenice.
God wilde kennelijk dat Pedro en ik in Mozambique bleven en het land niet verlieten, ook voorzag Hij in ons transport naar Itepela. God heeft een plan voor mij en voor mij is het duidelijk dat dat hier in Itepela is!