Een weekje met en twee weken zonder Pedro.

Ik zal David blij maken en ook maar een stukje gaan schrijven, aangezien ik mee ben naar Mozambique.
Het stuk tot en met de Yao conferentie hebben jullie al kunnen lezen in de vorige blog, dus ik zal beginnen met de week erna.
Toen we weer terug waren in Itepela, waren Fred en Paula er ook met de kinderen. Ze verbleven in hun huis waar Geraldo en Louisa op passen zolang zij niet hier zijn.
Nu is het zo, dat ze een paar jaar geleden terug zijn gegaan naar Zuid Afrika, omdat hun oudste zoon naar het voortgezet onderwijs ging. Nu hebben ze daar een nieuwe bediening en hebben zodoende besloten om daar te blijven en niet meer zo vaak naar Mozambique te gaan. Ze hebben flink gebeden wat te moesten doen met de spullen die ze hier hebben en niet mee kunnen nemen naar zuid Afrika, zoals dus het huis en een mooie pick-up truck. Misschien dat je het al geraden hebt: het huis hebben ze nu aan Geraldo en Louisa gegeven! Ook de Toyota Hilux met speciale sport offroad ophanging, hebben ze aan iemand gegeven die al een tijdje aan het bidden was voor een nieuwe auto: Pedro! Fred probeerde de auto vorig jaar nog voor 35000 dollar te verkopen, maar had nu dus naar God geluisterd en hem aan Pedro gegeven die hem heel goed kan gebruiken. Wel hebben we Pedro op het hart gedrukt op de auto niet te gebruiken voor zijn planken, maar alleen voor personen vervoer en ook niet te Mozambikaans te rijden, in verband met de vering die hier niet te krijgen is en dus geïmporteerd moet worden vanuit Zuid Afrika. Pedro had gelukkig ook al dat idee opgevat en zal de auto als een kindje behandelen.
Hm, ik ben benieuwd hoe lang dat goed gaat, aangezien Pedro vaak gewoon dingen doet en niet stil staat bij wat eventueel de consequenties zijn. Om dit alles weggegeven te zien worden, dit te zien gebeuren en de gezichten te zien van de mensen die dit overkomt, is geweldig!

O ja laat ik ook eens vertellen wat mijn eigen ervaring is met dit land en de mensen. Ten eerste is het hier best heet. Gelukkig is het weer hier ben een beetje van slag (dank u Heer!) en is het niet alle dagen zo warm: zo hebben we er geregeld een koelere dag tussen en soms zelfs regen en onweer. Nou vind ik dat regen niet perse noodzakelijk is, maar toch koelt het dan enorm af. De ene ochtend loop je met een trui rond en na 10 minuten staat het zweet op je voorhoofd omdat de zon net toevallig een gaatje in het wolkendek zag en die natuurlijk volop benut om juist jou even flink te plagen! Zodra je denkt: " Ik trek die trui uit", is de zon weer weg. Maar ja, je went er wel aan: nu laat ik mijn trui thuis, tenzij ik weet dat we ergens naar toe gaan waar je achterop een vrachtwagen staat, die ‘s avonds door de bergen heen scheurt.

Verder heb ik al kennis gemaakt met de matakenja's. De matakenja's zijn niet zo leuk: ze hechten zich aan je, zodra ze je ontmoeten en willen er alleen maar ervoor zorgen dat je pijn aan je voeten hebt. De beste manier om van ze af te komen, is ze te bewerken met een naald! Als je dat gedaan hebt moet je ze even stevig knijpen en als het goed is gaan ze dan weg. Zo niet, gewoon weer het zelfde doen. Haha, ja, voor de mensen die niet weten wat een matakenja is [zij zullen wel denken wat is Jaïr weer aardig voor de mensen daar], zal ik het even uitleggen: een matakenja is een zandvlo die heerlijk in het fijne zand zit, maar ook graag in je voet of in je hand. Als je dus op blote voeten in het zand loopt, of veel met je handen in het fijne zand gaat, maak je kennis met ze. Nu heb ik dat niet gedaan maar heb ze wel gehad dus, waarschijnlijk omdat het huisje waar wij in verblijven niet schoongeveegd was toen we erin gingen en ze dus lekker bij mij in de voet zijn gaan zitten. Ze zitten vlak onder de huid en ziet eruit als een puistje met een zwarte stip erin alleen voelt het aan als een goede ontsteking en kan je er haast niet op lopen. Om er dus vanaf te komen prik je er in met een naald en knijp je hem uit. Om een nog beter plaatje te krijgen: er komt een hoop pus uit en een zwart dingetje en dat was het dan en kan je vrijwel meteen weer gewoon lopen. Als je de matakenja dus niet verwijdert, gebeurt er het volgende: ze leggen eitjes in je teen of in je voetzool. Als die uitkomen vreten ze zich vol en komen dan naar buiten. Sommige van de bevolking hebben ze niet verwijderd en hebben een beetje vreemde teen.

Pedro en Aldenice gaan dit jaar naar haar familie toe in Brazilië. Aldenice is vorige week zondag al met haar broer op het vliegtuig gestapt en Pedro volgt ze ergens volgende maand. Aangezien Pedro dus weer een auto heeft, heeft hij ze naar het vliegveld gebracht in Lichinga en is daarna wat broedergemeentes langsgegaan in de provincie (4x groter als Nederland). Voor David en mij hield dat in dat we 2 weken zonder hem zaten en zo zijn we, hoe kan het ook anders; veel bij Ariel geweest, maar weer wel slapen in ons huisje op Pedro zijn erf. Op dat erf wonen ook Mavuto en zijn vrouw Monica. Mavuto is een van de werkers van Pedro die de afspraak met Pedro heeft dat als Mavuto dag en nacht voor hem klaar staat, hij op het terrein mag wonen, een salaris krijgt en dat hij als een zoon voor Pedro is.

Nog wat extra info voor jullie; wat ik eigenlijk wilde schrijven is dat als wij 's avonds het terrein op lopen, we meteen begroet worden door Monica en worden uitgenodigd om bij ze te komen zitten. Ze vindt het prachtig om ons chiyao te leren. ik probeer de woorden te onthouden, maar als je vier woorden verder bent, lijken alle woorden op elkaar en heb je geen idee wat wat nou betekende en haal ik alles door elkaar. Tot nu toe kan ik wel begroeten maar voor de rest lijkt het wel Chinees; is er geen woord ervan te verstaan als ze tegen je praten. Toch blijft Monica het prachtig vinden om ons woorden te leren in het Chiyao, maar wat ze nog leuker vinden is als David de iPad en de speaker mee heeft. Dan willen ze (ja; ”ze“, meestal zijn er nog een paar mensen aanwezig omdat ze weten dat we meestal rond de zelfde tijd terug komen) de filmpjes zien die David gemaakt heeft van de kerk daar en gaan ze iedereen opnoemen die in beeld komt. Als die persoon vaker in beeld komt, wordt ie elke keer weer genoemd. En geluid trekt mensen daar enorm aan dus binnen een mum van tijd is David omsingeld door zo'n man of 20 tot 30.

Van de week had David een app met dierengeluiden en liet die zien aan de kinderen [en volwassenen natuurlijk]. Het geluid stond goed hard en ik denk dat heel Itepela bang werd toen het geluid van de hyena kwam. De kinderen schoten naar achteren en ook bij dat van de slang. De hyena's komen ‘s nachts nog wel eens in het dorp en slangen hebben ze ook regelmatig. Na een tijdje vonden de kinderen het geweldig, met name toen David de kermis app aan zette en allemaal kermis geluiden voorbij kwamen. De kinderen werden hyper, maar Monica vond het wel genoeg zo en stuurde David maar naar bed.. Zelfs een half uur tot drie kwartier later hoorde je de kinderen nog rond stuiteren.

Wat ik nog vergeten was te vertellen; Pedro vertelde ons dat hij laatst nog iets ontdekt had in de cultuur hier [Pedro komt oorspronkelijk uit het zuiden van Mozambique en is geen Yao], met betrekking tot de wasvrouw: het schijnt een enorme schande te zijn voor de wasvrouw om de onderbroeken te wassen van de gene bij wie je in dienst bent. Het is niet erg om de onderbroeken te wassen van je eigen gezin, maar om die te wassen van de gene die jou betaalt om te wassen, kan echt niet. Dus we moeten onze eigen onderbroeken wassen. Helaas gaat het niet de wasmachine in, maar gaat het gewoon met de hand en een stenen wasbord en dus op de "old fashion way".
Deze 2 weken zonder Pedro hadden wij zijn wasvrouw in dienst en hadden we afgesproken met haar dat ze op maandag om 8 uur de was komt doen. Maandag ochtend werd er al odi (hallo) geroepen en geklopt op de deur om 6 uur, snel een broek aan schieten en kijken wie het was. En ja hoor het was de wasvrouw al maar 2 uur eerder dan dat er afgesproken was.

Aangezien Pedro dus nog steeds weg is had hij David aangesteld om de sleutels bij zich te dragen van de schuur, zodat niemand in de schuur kan als Pedro weg is. Nu werd er ‘s ochtends nog voor zes uur op onze deur gebonkt en werd David geroepen. Het was snel uit bed springen en een broek aan schieten zodat je toch nog een beetje fatsoenlijk eruit ziet. Het was Jonathan met zijn mobieltje in de hand. Pedro had hem net gebeld om naar ons toe te gaan en hem dan weer terug te laten bellen. Pedro had namelijk een vraag aan David. Natuurlijk was Pedro net in een stuk gegaan waar hij geen bereik had . Nadat Jonathan meerdere keren geprobeerd had en het ondertussen een uur later was, gaf Jonathan de boodschap maar door: of David de sleutels af wilde geven aan Mavuto, want de gouverneur uit Lichinga vandaag langs kwam in Itepela en hij had een bezoek had gepland bij Pedro zijn timmerbedrijf. Nadat we de sleutels afgegeven hadden, was het tijd voor ontbijt bij Ariel.

Later die dag hoorde we dat de gouverneur toch niet kwam en zijn bezoekje aan Itepela een andere keer doet. Zo is David ook al een paar keer opgehaald bij Ariel, omdat er een noodreparatie gedaan moest worden. Bijvoorbeeld voor een bedrijf dat hier nieuwe waterpompen aanlegt en dus eerst moet boren. Omdat ze hun spullen zo "goed" onderhouden zijn ze al 2 keer langsgekomen om iets te laten lassen door Mavuto. Afgelopen dinsdag kwamen ze 's ochtends langs met een enorme moersleutel die gebroken was en de boorkop. Als je naar de boorkop keek, leek hij niks meer op wat het origineel. Ze hadden er meerdere plaatjes metaal oplaten lassen, zodat de boor het bleef doen en ook deze keer moesten er nieuwe stukken opgezet worden. Voor ons betekende het: zolang de schuurdeur niet op slot kan kunnen wij niet weg. Er is dan een grote kans dat er spullen opeens verdwenen zijn, omdat er opeens allemaal mensen aanwezig zijn op het terrein die niet bij Pedro's mensen horen of bij de klant.. Ze gewoon weg sturen is ook weer een zonde in hun cultuur. Gelukkig kan Mavuto redelijk snel en goed lassen. Of het mooi is, is wat anders: zolang het maar blijft zitten en het goed werkt. Dus lang hebben we niet moeten wachten.

Ariel gaat een konijnen- en kippenhok bouwen, omdat je hier slecht aan vlees komt [en als het er is betaal je de hoofdprijs]. Nu wil ze dus zelf voor haar vlees zorgen door het groot te brengen om daarna heerlijk te bereiden en dus eindelijk weer kan genieten van wat vlees. Ook ik heb ondertussen wel zin gekregen in wat vlees en ben erg blij dat we de 17e naar Lichinga gaan waar je al wat makkelijker aan vlees komt.
Terugkomend op het konijnen- en kippenhuis, er moet nog een stuk grond voor klaargemaakt worden om er te kunnen bouwen en de stenen moeten nog bezorgd worden. Helaas gaat dat niet zo als bij ons. Ariel heeft 3 of 4 verschillende keren een andere data gehoord wanneer de stenen zouden komen. Uit eindelijk is het ze gelukt en kwamen ze langs. Ze had tussen de 4000 en 5000 stenen besteld. Dat kon niet in 1keer bezorgd worden met een truck, maar in zes keer. Na het uitrekenen hoeveel stenen ze nou bezorgd hadden, kwamen we op 7400 stenen een beetje meer dan dat besteld was en daarom ook duurder, maar goed daar kan ze vast wel wat anders mee bouwen. Elke keer dat de sjappa kwam met de stenen, zaten er ook een hele boel kinderen op die mee hielpen. Als ze dan alle stenen eraf geladen hadden sprongen ze weer op de sjappa en wilden ze allemaal een hand van mij hebben. Op de een of andere manier leek het erop dat er steeds meer kinderen bij kwamen als hij weer een lading stenen kwam brengen.

Nu zitten we sinds donderdag in Lichinga en verblijven op de basis van Jeugd met een Opdracht. David en ik hebben een eigen kamer hier, die nog niet af is, maar er zit een douche in die het doet [ook al is het alleen maar koud water wat eruit komt] en er is een toilet dat werkt. Voordat we kwamen hadden ze er snel 2 bedden ingezet, met het excuses erbij dat ze geen grotere bedden hadden. De bedden zijn 1 meter 80 lang, dus David en ik liggen beiden opgevouwen in ons bed. Met de voeten buiten boord wil je niet, in verband met de muggen. Ha, oh ja, de klamboe die ze opgehangen hebben voor mijn bed, is een voor een eenpersoonsbed en ik lig in een tweepersoonsbed. We hebben het voorzichtig uitgerekt en nu past hij wel, maar ik word steeds wakker als ik tegen het muskietennet aan kom. Veel slapen is er niet bij.

Zaterdag en zondag gaan we naar het meer toe en we hebben toestemming om onze tenten op de zetten in de tuin van Keith en Bronwyn. Dus dit weekend is het genieten van water, kanoën en barbecueën. Maandag gaan we weer terug naar Lichinga en moet Ariel weer naar Religeuze Zaken om haar papieren op te halen die ze nodig heeft om haar verblijfsvergunning te verlengen. Die papieren zouden vrijdag al ondertekend zijn, maar ‘s middags kreeg ze te horen dat de persoon die dat mag ondertekenen, bij de president is ( die op het moment ook in Lichinga is) en pas maandag weer op kantoor zal zijn. Waarschijnlijk zullen we pas dinsdag terug gaan naar Itepela.

Groetjes Jaïr.