De eerste blog over de avonturen van Jaïr en David

Ik ben weer in Mozambique!

In mijn vorige blog schreef ik over klussen doen bij mensen thuis. Dit doe ik nog steeds maar helaas zijn de inkomsten niet genoeg om mij weer terug te krijgen naar Mozambique. Ik heb dit in gebed naar God gebracht en om meer inkomsten gevraagd. Twee uur later ging de deurbel, het was Matthias! Ik had hem al heel lang niet meer gezien. vroeger leiden wij samen de tienergroep Zin-In in de Rafael gemeente. Matthias zei dat hij plots aan mij moest denken en dat hij daarom langs kwam. Matthias heeft een eigen schildersbedrijf en hij was op zoek naar iemand die hem kan helpen omdat hij erg veel werk heeft. Natuurlijk heb ik gelijk ja gezegd op zijn aanbod. Nu werk ik via Randstad voor Matthias en kon het sparen beginnen.

Een tijdje terug kreeg ik de uitnodiging om te komen naar de aller eerste christelijke Yao conferentie. Dit is een zeer speciale conferentie. Je kan het een beetje vergelijken met alle christelijke Friezen die elkaar voor het eerst ontmoeten. Die dagen zullen gevuld zijn met gesprekken over hun cultuur en geloof, een heel speciale conferentie dus!

Jaïr gaat ook met mij mee op reis. Hij zal voor het eerst buiten Europa zijn en voor zichzelf ontdekken wat Afrika is.

De voorbereiding was best chaotisch omdat ik plots een uitnodiging kreeg en niet ingesteld was op een Mozambique reis. In een rap tempo moest ik een visum regelen voor Jaïr en mij. Uiteraard ging er het een en ander mis met de formulieren maar uiteindelijk is alles toch goed gekomen. Helaas heeft de ambassade niet de juiste data gebruikt voor de visa, wat resulteert in het feit dat Jaïr en ik een week eerder dan gepland, moeten vertrekken uit Mozambique en een week in Malawi zullen moeten verblijven. Maar het goede nieuws is dat we natuurlijk wel zeven weken in Mozambique kunnen verblijven! Ook moesten er snel nog dingen aangeschaft worden zoals een tent, reistassen en nog vele andere reis accessoires. Ook kocht ik een accu, voor de laptop van Ariel, via het internet. Helaas is deze niet op tijd aangekomen omdat de Nederlandse douane het een verdacht pakketje vond en dit pas na vijf dagen liet weten. Ik dacht dat de vreemde praktijken alleen in Mozambique plaatsvonden, maar het kan ook in Nederland dus.

Op het laatste moment kregen we ons visum om twee maanden te verblijven in Mozambique. Dat was een opluchting, want voor het visum moet je al vliegtickets geboekt hebben maar dan kan het visum als nog afgewezen worden. Helaas hebben ze ons visum ingekort door de zestig dagen een week voor aankomst al te laten beginnen, dit houdt in dat we een week eerder dan de planning moeten uitreizen. Ons vliegtuig gaat een week later, Jaïr, Ariël en ik zullen een weekje in Malawi moeten verblijven tot Jaïr en ik weer terug vliegen.

Na een liefdevol afscheid op Schiphol, waar Jaïr en ik zijn getrakteerd op een maaltijd van de Burgerking door onze ouders, Eran, Violetta en Charissa, stapten we in het vliegtuig.

De vliegreis naar Nairobi ging goed, het was een nachtvlucht, dus veel zien konden we niet. Slapen ging ook niet voor mij omdat ik gewoonweg niet kan slapen in zo'n krappe plaats. Ik had de pech dat mijn tv-tje het niet deed, dus een film kijken zat er helaas niet in.
Eenmaal geland wachtten Jaïr en ik geduldig totdat alle mensen, die veel haast hadden, zich uit het vliegtuig hadden gedrongen voordat wij gingen uitstappen. Jaïr mocht voor het eerst een echte vliegtuig trap af lopen en we moesten onder het vliegtuig wachten op de bus. De truc is wachten op de laatste pendelbus omdat deze niet volgepropt wordt met mensen. Na een relaxt ritje in de pendel bus kwamen we bij de nood ontvangst hal.
Niet lang geleden is er een grote brand geweest op dit vliegveld en daarom gaat daar nu alles anders dan anders. Het is een hele kleine hal waar iedereen op zoek is naar de richting van hun gate. Aan de muur hangt een papier waar snel met viltstift de bestemmingen en Gates zijn opgeschreven. Na een smalle gang konden we een trap op en kwamen we uit in een stukje van de originele ontvangst hal. Daar was alles afgetimmerd zodat je alleen maar naar je gate kon lopen. Alle vluchten moesten door vier Gates in verband met de veiligheidscontroles. De rijen waren dan ook super lang. Gelukkig kwam er al snel iemand langs die vroeg naar passagiers voor Lilongwe en of deze voor in de rij wilden gaan staan. Eenmaal door de controle mochten we we de boardingruimte in en moesten we via een trap weer naar buiten. Daar konden we in een enorme tent wachten tot we werden opgeroepen om naar het vliegtuig te gaan. Al snel kwam er een dame die de passagiers op riep haar te volgen. We liepen tussen een aantal vliegtuigen door naar het vliegtuig dat ons naar Lilongwe zal brengen. Een hele andere ervaring dan Schiphol.

Na een goede vlucht, wel met veel turbulentie waar Jaïr en ik erg van genoten maar sommigen de spuugzak nodig hadden, landden we in Lilongwe. Daar pasten we de wacht truc weer toe en gingen relaxt met het tweede busje.
De gele koorts controle kwamen we erg snel door en omdat we van te voren waren ingeënt hoefden we geen lokale prik te halen. Toen was het wachten geblazen. Normaal moet je een papier invullen met je gegevens en wat je komt doen in Malawi, die je moet afgeven bij de douane. Dit kan lang duren maar omdat iedereen alles al heeft ingevuld schiet het nog enigszins op. Nu wil het dat Malawi over gaat op een elektronisch systeem waardoor de papieren niet meer nodig zijn; nu moest de douane alle gegevens in de computer invoeren en van iedereen vingerafdrukken afnemen. Aan het wachten leek geen einde te komen. Toen we aan de beurt waren vroeg ik hoe die vingerafdrukken gebruikt gingen worden en of deze in een centrale database werden opgeslagen, als reactie kreeg ik alleen een schaapachtige blik waar duidelijk uit bleek dat ze geen idee had hoe het systeem werkt en wat een database is. Toen weer een spannend moment, zal al onze bagage er zijn? Om straks weer 8 uur terug te rijden om een koffer te halen is niet heel prettig natuurlijk. Maar God was weer met ons en alle bagage was goed aangekomen. De douane wilde nog even in onze koffers kijken maar toen ze hoorden dat we naar Mozambique gingen mochten we gelijk door lopen, gelukkig geen problemen met het gereedschap, de kaas en de koekjes die we mee hebben.

Toen we de internationale zone uit gingen stond Ariël ons al op te wachten. Na een liefdevolle omhelzing en begroeting lopen Jaïr en ik met haar mee naar de auto. Ariël is al één dag in Lilongwe omdat ze anders niet op tijd op het vliegveld kon zijn aangezien de grens tussen Mozambique en Malawi pas om acht uur open gaat.

We rijden naar het nieuwe huis van Daniël. Daniel is een vriend van Frank Obdam en ik heb al vaker bij hem mogen overnachten. Ariël weet de route natuurlijk al omdat ze al één nacht daar overnacht had. Ze brengt ons in een keer er heen. Daar geeft ze ons ieder een mandje met snoepjes als welkoms geschenk, super lief! We wachten tot Daniel weer thuis is en begroeten ook hem. Voor Daniël hebben we echte Nederlandse koffie mee genomen, gelijk zet hij een pot koffie. Na een gezellige tijd gaan we 's avonds naar een pizza restaurant. Daar eten we een heerlijke pizza in het donker, want de stroom is uitgevallen. Voor Jaïr is het wennen aan Afrika. Alles is het zelfde als in Nederland maar toch is alles anders. Het is pizza, maar toch niet dezelfde als in Nederland, ook de ober is anders hij brengt na de bestelling eerst het bestek, maar niet voldoende dan het ontbrekende bestek, dan de borden, dan de glazen en dan de pizza's op borden dus we hadden dubbele borden en de ober was heel vaak aan onze tafel om te controleren of hij nu alles al had gebracht. Als laatste kregen we ook nog ons drinken. Bij Daniel thuis kijken we nog een film voor we gaan slapen. De volgende dag gaan we met hem mee naar een bos, waar hij ons een stuk Afrikaanse natuur laat zien, voor Jaïr iets compleet nieuws. We rusten heerlijk bij een riviertje waar we genieten van het stromende water en de vogels die er hun bad nemen. Daniel laat ons een plek zien met vele hutjes, het is een soort bezoekers centrum waar we iets drinken. Hij vertelt het verhaal over het optreden dat hij hier had samen met zijn band. Daniel kan namelijk erg goed piano spelen. Daarna laat hij ons de stad zien. Lilongwe is erg uitgestrekt en heeft veel parken. Daniel brengt ons naar de oude markt. Hier was ik al eens geweest met Frank op mijn eerste reis. Jaïr kijkt zijn ogen uit, alles gaat er toch heel anders aan toe dan in Nedeland. De mensen blijven Jaïr maar aanstaren, stoten elkaar aan om elkaar te attenderen op Jaïr die daar loopt en soms roepen ze Jaïr ook na. Een van de dingen die ze al glimlachend roepen is: "Hey you! You are a too big giant!" Wat betekent dat ze Jaïr een veel te grote reus vinden. Mensen zijn ronduit verbaasd dat er zulke grote mensen kunnen bestaan. Aan het begin vond Jaïr het raar maar later raakte hij er aan gewend dat mensen hem na riepen en kon hij de lol er ook van inzien. Aan het einde van de tour brengt Daniel ons naar een restaurant. Daar stonden de grill chefs buiten te grillen en waren de maaltijden zo groot dat niemand van ons zijn bord kon leeg eten. Er was ook een albino straatartiest die gospel liederen zong terwijl hij op zijn zelfgemaakte gitaar speelde en tegelijk met zijn voeten op de grond stampte om de belletjes te laten rinkelen die om zijn benen waren gebonden. Als zijn voeten in de lucht waren tikje hij met zijn hiel tegen een trom. Het was een apart gezicht en heel vermakelijk om naar te kijken maar boven al best knap dat hij dat kon. In de avond gaan we naar "the four seasons" een luxe restaurant welke zeker de moeite waard is om te bekijken. Daar drinken we iets en hebben het zeer gezellig.

De volgende dag nemen we afscheid van Daniël en vervolgen we onze reis naar Itepela. We vertrekken om zes uur zodat we niet zo vaak gestopt worden door de wegversperringen van de politie, want deze beginnen meestal om acht uur met hun werk. De wegen zijn behoorlijk goed en ook deze reis gaat voorspoedig. We zien bergen, berg passen, dalen, bijna oneindig lange wegen, dorpen en natuurlijk prachtige landschappen.

De grensovergang is natuurlijk weer spannend, zou alles gaan zoals we hopen? Zelfs met een geldig visum kunnen ze ons de toegang nog weigeren. Bij de grenspost van Malawi ging alles er nog ouderwets aan toe, zij hadden nog geen vingerafdruk scanner en ook geen computer, wij moesten weer een papier invullen waarom we het land verlieten en waar we verbleven hadden. Toen we deze hadden ingeleverd mochten we verder reizen. Na vijf kilometer niemandsland kwamen we bij de Mozambikaanse grenspost aan. Ze waren in een goede bui en we mochten ook van hen verder reizen. Helaas wilden ze nog wel geld hebben voor het importeren van een basketbalbord, dat Ariël in Malawi gekocht had. Daarna gingen we verder met onze reis. In de grensstad Mandimba woont een zendingsechtpaar dat ons uitgenodigd heeft voor een kop thee. We blijven daar ongeveer een uurtje. Veel met de zendelingen hebben we niet kunnen praten want de man was niet thuis en de vrouw was druk met van alles en nog wat en was gelijktijdig met Ariel aan het babbelen. Het zoontje was een grappige wijsneus, een die tegen het nerd-zijn aan zit. Hij liet Jaïr en mij zijn starwars verzameling zien en deelde ons zijn starwars kennis.

Na de korte stop reden we weer verder, op weg naar Itepela. De rit ging heel soepel en op de stenen schietende kinderen na was de auto ook ongedeerd.

Eenmaal in Itepela werden we bij Pedro's huis begroet door zijn buren en natuurlijk ook door Pedro zelf. Op het terrein van Pedro is weer van alles veranderd: iedere keer weer verbaas ik mij hoeveel er in een jaar kan veranderen. Pedro blijft aan de gang met bouwen aan objecten maar ook aan mensen. De kerk kent nieuwe leden en ook de leden die er al waren zijn weer gegroeid in geloof.

Als we onze tassen in het gastenhuis van Pedro en Aldenice hebben gezet, gaan we naar het woonhuis van Pedro en Aldenice om ook haarte begroeten. Zij is blij ons te zien. Haar broer is ook te gast bij hen; ik heb hem twee jaar geleden eens ontmoet. Hij logeert in het huis van Pedro en Aldenice, dus Jaïr en ik hebben een huisje voor ons alleen. Pedro heeft voor Jaïr zelfs speciaal een bed gemaakt op 2,20 meter. Daar dit een zeer ongebruikelijke lengte is hier, omdat de mensen hier erg klein zijn, hebben Pedro en Aldenice uit twee matrassen één gemaakt om Jaïr een zo comfortabel mogelijk bed te geven.

's Avonds hebben Jaïr en ik een maaltijd met Pedro, Aldenice en de broer van Aldenice, Esilio.

Het voelt weer goed om terug te zijn in Itepela.