Laatste nieuws van deze reis!

Vorige week heeft Jaïr een blog geschreven en is het nu natuurlijk weer mijn beurt.

Het weekend bij het meer was heerlijk. 's Ochtends uit het tentje kruipen, die onder een boom staat die zo dik is dat je een kring van vijf personen moet maken om de kring te sluiten, dan gelijk uitzicht op het meer hebben en tien meter lopen, om meteen lekker te zwemmen in het warme water. Het was buitengewoon heerlijk, een weekendje kamperen aan het meer. Het nadeel was dat Jaïr en ik, ondanks de zonnebrandcrème, behoorlijk rood op onze rug waren. Dat hebben we zeker een aantal dagen moeten voelen.
Op de terugweg moesten we via een alternatieve route van het strand af, omdat er een brug in reparatie was. Ariel moest door het mulle zand rijden waar helaas kwam de auto vast te zitten omdat de vierwielaandrijving niet naar behoren werkt. Na een uur met tien man stenen sjouwen, graven, duwen, tillen, trekken, was de auto dan eindelijk los en konden we onze reis naar Lichinga voortzetten. Tijdens het tillen en gelijktijdig duwen van de auto heb ik echter mijn knie verdraaid, iets wat ik nog flink heb kunnen voelen gedurende de hobbelige rit naar Lichinga, waarbij mijn knie toch menigmaal tegen het portier aan knalde. Na een rit van anderhalf uur waren we in Lichinga.

Ariel brengt ons naar het trainingscentrum van JMEO, waar we weer zullen overnachten. We rijden vervolgens naar het kantoor van Religieuze Zaken waar we de baas, lees: degene die alle documenten moet ondertekenen, net weg zien lopen! Dat betekent dat we nog langer moeten wachten op het document voor Ariëls verblijfsvergunning.
Maar wie loopt er naast? Het is Dinis, de directeur van JMEO Niassa! Hij had een afspraak met de baas en deze heeft de papieren toch nog ondertekend. Nu kan Ariël verder met de volgende stap voor haar jaarlijkse verblijfsvergunning. Ze brengt Jaïr en mij naar SIM, een andere zendingsorganisatie, waar ze draadloos internet hebben. Dat is goedkoper dan het 3G netwerk gebruiken. Na een uur komt Ariël al weer terug, alles is soepel gegaan, en nu heeft ze haar verblijfsvergunning met een jaar verlengd.
Aansluitend maken we nog enkele rondes langs de banken om te kijken of de rijen wat korter zijn zodat we geld kunnen pinnen, maar ze zijn weer extreem lang dus slaan we het pinnen over. Ariël heeft nog wat contanten en we doen nog een aantal boodschappen.

Terug op de basis van JMEO zien we een bekende auto: het is Pedro! Hij wil hier zijn project afmaken dat hij een aantal maanden geleden is begonnen, namelijk het maken van bedden voor het trainingscentrum. Hij hoopt zo geld te verdienen voor een vliegticket naar de hoofdstad Maputo. Hij heeft €350 nodig om er heen te vliegen, dit is erg veel geld. Hij kan ook goedkoper reizen via Chappa, het openbaar vervoer hier, waarbij zoveel mogelijk mensen in een minibus gepropt worden. Naast dat de reis erg ver en erg lang is, is de reis op dit moment ook erg gevaarlijk doordat twee politieke partijen (met elk hun eigen leger) elkaar beschieten en er ook regelmatig chappa's beschoten worden. Soms worden er zelfs chappa's gestopt en wordt er gevraagd op wie de mensen stemmen, het verkeerde antwoord betekent de dood.
Daarom besluit ik een Facebook actie te houden waarbij ik sponsoren zoek om Pedro te helpen geld te verzamelen om een vliegticket te kunnen kopen.

's Avonds bezoeken we Jan en Bonnie. Ik heb nog een aantal vragen omtrent het starten van een bedrijf in Mozambique. Jan weet hier vrij veel over en wil mij graag helpen. Hij kent een man genaamd Jaime, die voor hem de administratie doet en veel weet over deze processen. Jan maakt voor morgen een afspraak met Jaime.

Dinsdag ochtend om zes uur lopen Ariel en ik naar de bakker om brood te halen voor het ontbijt. Dat is toch zeker een uur lopen, als het niet langer is. Na het ontbijt gaan Jaïr, Ariël en ik met de auto naar de mecanicien. Over een paar weken gaan we naar Malawi en voor die reis wil Ariel dat de remmen en stabilisatoren goed werken. De mecanicien heeft al vaker naar de vierwielaandrijving gekeken, maar krijgt deze helaas niet gerepareerd.
Na de auto afgegeven te hebben, lopen we naar een restaurant waar we Jaime zullen ontmoeten. Na een redelijke tijd wachten, wat redelijk normaal is hier, komt Jaime. De afspraak was dat we met hem naar de BAÚ toe zullen gaan, een soort Kamer van Koophandel, maar Jaime heeft dit al voor ons gedaan en daarom was hij wat later. Een zeer aangename verassing.
Hij heeft de stappen die ik moet ondernemen, voor mij opgeschreven. Onder het genot van een koud drankje nemen we samen de stappen door. Het ziet er allemaal inderdaad zeer makkelijk uit, zoals Jan al zei. Het lastige is echter dat een verblijfsvergunning verplicht is voordat een bedrijf geregistreerd kan worden.
De BAÚ verwijst naar het Kantoor van Immigratie voor verdere informatie over het bemachtigen van een verblijfsvergunning.

De laatste tijd is Mozambique weer bezig om buitenlanders te weren. Zo helpt het Kantoor van Migratie om geldige visums ongeldig te verklaren en aanvragen voor nieuwe verblijfsvergunningen af te wijzen. Niet een kantoor waar ik op dit moment graag zou willen zijn.
We besluiten er toch een kijkje te nemen en lopen een paar kilometer naar het kantoor. Jaïr en ik blijven een straat er voor wachten, om niet onze visa in gevaar te brengen.
Ariël en Jaime gaan naar binnen om informatie in te winnen. De man, genaamd Mussa, dringt er steeds op aan dat hij mijn visum wil zien en controleren. Ariël vertelt hem menigmaal dat ik nu niet het goede visum heb om een DIRE, verblijfsvergunning, aan te vragen. Dit kan namelijk alleen met een residentie visum of een zaken visum en ik heb nu een toeristen visum. Helaas blijft Mussa volhouden dat hij mijn visum wil zien en anders geen informatie geeft. Zonder informatie keren Jaime en Ariël weer terug naar ons en vertellen het verhaal; we besluiten niet meer terug te gaan naar Mussa.
Jaime biedt ons aan om vanavond overleg te hebben met Jan en morgen nog een keer voor mij naar de BAÚ te willen gaan.

Jaime vertrekt en Jaïr, Ariël en ik kijken nog een keer bij de bank, maar de wachtrijen zijn nog steeds gigantisch. We besluiten de tien a vijftien kilometer terug te wandelen naar de basis. Jaïr zegt tijdens het wandelen: "Wat zou het toch mooi zijn als Victor komt langsrijden en ons oppikt.“. Enkele minuten later komt Victor inderdaad langsrijden en stopt om ons op te pikken! Dat spaart weer een paar uur wandelen.

Op de basis kom ik Pedro weer tegen, hij is aan het wachten op stroom. Dit gaat hier nog met krediet: als deze op is stopt de stroom toevoer.
Met Pedro praat ik over zijn reis en over de politieke partijen in Mozambique. Pedro is voor de Renamo en vertelt dat wat wij horen over deze partij, afkomstig van de regerende en concurrerende partij de Frelimo. De Frelimo lokt volgens Pedro de Renamo steeds uit om te vechten en maakt er dan opnames van met als doel de enige partij te worden.
Victor komt er ook bij zitten, hij is meer voor de Frelimo. Tussen hem en Pedro ontstaat een soort mini debat. Steeds meer mannen komen er bij zitten om te luisteren naar hen. Als het debat overgaat van Engels naar Portugees wordt het al lastig voor mij om het te volgen; als het dan ook nog eens overgaat naar het Chiyao, besluit ik af te haken en een kijkje te nemen bij Dinis en Balbina.
Waar Jaïr en Ariël zijn? Jaïr houdt stille tijd in onze kamer op de basis en Ariël slaapt in haar kamer bij Balbina en Dinis. 's Avonds eten we bij Dinis en Balbina.

De volgende dag na het ontbijt lopen Jaïr, Ariël en ik de flinke afstand naar het centrum van Lichinga. Door het vele wandelen begint mijn knie weer zeer te doen, maar ik zal toch verder moeten lopen want iets anders zit er niet op.
Op een zeker moment gaat Jaïr onderuit en krijgt een flinke schaafwond op zijn been.
Samen lopen we met gematigde pas verder. Bij de BAÚ aan gekomen, gaan Jaime en Ariel naar binnen.
Na vier keer hetzelfde gesprek te hebben gevoerd met vier verschillende personen, zodat Jaime en Ariel zeker weten dat de informatie klopt, komen ze weer naar buiten.
Het stappenplan is nog steeds dezelfde als voorheen, maar dit keer konden ze ook vertellen hoe ik een verblijfsvergunning kan krijgen: ik zal een bedrijfsplan moeten schrijven en deze opsturen naar de ambassade in Brussel. Als de ambassade het goedkeurt, kan ik een zaken visum krijgen, waarmee ik naar het immigratie kantoor moet om een verblijfsvergunning aan te vragen.
Hoe het bedrijfsplan er uit moet zien en wat er in moet staan is voor mij nog onduidelijk.

Jaime laat nog weten dat hij zeer geïnteresseerd is om mijn administratie te doen als het zo ver is. Dat is alvast fijn om te weten, zeker nu ik weet dat Jaime een degelijke opleiding heeft gehad. Hij was namelijk van de Administratieve Troepen van het Portugese leger. Na de oorlog is hij in het bankwezen beland en daarna heeft hij meerdere jaren voor een groot bedrijf gewerkt. Nu is hij voor zichzelf begonnen en doet voor meerdere kleine bedrijven de administratie.
We nemen afscheid van Jaime en betalen hem 100 meticai voor zijn verdiensten.

Dan wandelen we verder en nemen we een kijkje bij de mecanicien. Helaas is de auto nog niet klaar. Ook zien we dat hij een deuk in de bumper heeft gereden. Hij vertelt ons dat het een ongelukje was en dat hij het zal repareren.
In de namiddag zal de auto gereed zijn en zal hij ons oppikken op het trainingscentrum. Dat is goed nieuws, maar helaas moeten we nog wel terug lopen naar het trainingscentrum.

Na een lange wandeling komen we aan op de basis. Daar kijken we een film en wachten we op de auto. Misschien kunnen we vandaag nog naar Itepela reizen, als de auto rond drie uur klaar is.
Helaas kam de auto pas om half vijf, maar Ariël is al lang blij dat de remmen het weer goed doen. De mecanicien rijdt ons terug naar zijn werkplaats. Na het doornemen en laten zien van de werkzaamheden betaalt Ariël de man.

Nu de auto er weer is kunnen we de verse waren kopen, zoals eieren, tomaten, aardappels en nog veel meer. Voor ons, maar ook voor Geraldo en Sergio. Vele zakken met voedsel slepen we naar de auto en we zijn weer een bijzondere bezienswaardigheid voor de mensen die rond hangen rondom de markt.
We kijken nog even bij de banken om te kijken of we kunnen pinnen, maar helaas zijn de alle pinautomaten buiten bedrijf en wachten alle mensen totdat de automaten weer werken. 's Avonds eten we weer bij Dinis en Balbina

Woensdagochtend gaan Ariël en ik in de vroege ochtend naar SIM om gebruik te maken van het internet. Ariël doet haar bankzaken en ik zoek naar een plek om een week te overnachten in Malawi.

De kerken die Ariël sponsoren hebben al twee maanden geen geld overgemaakt en ze leeft al een maand van haar spaargeld, maar daar komt ook een einde aan.
Ze hoopt dat ze eerdaags weer geld ontvangt van de kerk. Tja als je ver weg woont vergeten mensen je makkelijk. Dat merk ik ook in mijn sponsoring: nu ik weer in Afrika ben, krijg ik minder inkomsten dan wanneer ik in Nederland ben.
Het resultaat is dat we hier steeds minder te eten hebben, iets waar men geen rekening mee houdt als je ver weg bent.

Na wat boodschappen halen we Jaïr op bij de basis. Daar krijgen we te horen dat we twee wielen mee moeten nemen voor Franks auto. Frank is op Outreach met zijn team in Itepela en heeft op de heenweg twee lekke banden gekregen. Met een reserve wiel en wat geknutsel aan het tweede wiel heeft hij Itepela weten te bereiken. Daar heeft hij Pedro gevraagd nieuwe banden te kopen.
Ook moeten we twee enorme zakken bloem mee nemen voor Casimo en dat met een al super volle auto!
Het zoeken is naar Pedro die deze materialen heeft voor Frank en Casimo.

We rijden langs zijn huis in Lichinga maar zijn zus, die op het huis past, weet van niets en zegt dat hij naar de basis ging. We besluiten nar de bank te gaan, want Ariël moet beslist pinnen en ik moet ook pinnen. Aangekomen bij de bank kunnen we kiezen tussen twee automaten, een die werkt en daarom een lange rij heeft, of een die niet werkt en een iets kortere rij heeft. We kiezen de kapotte automaat omdat we dan zeker weten dat, als hij weer actief is, genoeg geld heeft. De kans dat de andere automaat nog geld heeft als we aan de beurt zijn, is klein.
Na een uur wachten is de automaat gerepareerd; de rij voor de andere automaat is in die tijd vijf personen kleiner geworden. Na nog eens twee uur wachten zijn we aan de beurt en kunnen we pinnen. Bijzonder lang, drie uur in de rij staan om te pinnen: sommige mensen waren al vijf uur aan het wachten. En Ariël had gelijk, halverwege onze wachttijd stopte de andere automaat omdat er geen geld in meer in zat.

De mensen die de pin automaten gebruiken, hebben geen idee wat ze moeten doen: met vijf man staan ze rond de automaat elkaar te vertellen welke knop ze moeten drukken. Alle vijf hebben ze een briefje met de pincode en laten dit ook aan elkaar zien. Als degene die aan het pinnen is na vijf minuten geld heeft ontvangen uit de automaat, pakt hij zijn volgende pin pas. Waarschijnlijk is deze pas van een familie lid of goede vriend. De pas gaat gepaard met een briefje met pincode en het verhaal begint weer van voor af aan, met vijf mannen die discussiëren welk knopje gedrukt moet worden.
Daarna, jawel, heeft die gene nog een pinpas! Dit gaat zo bij alle twintig tot vijfentwintig man die voor ons stonden. Het geld dat ik moest pinnen is voor Pedro zijn vliegticket. Helaas was er niemand van mijn Facebook vrienden bereid om Pedro zijn leven te beschermen. Zo zie je maar, een mensenleven is niet veel waard.
Omdat mijn moeder niet met de gedachte kan leven, dat als Pedro sterft terwijl zij er iets aan had kunnen doen om dat te voorkomen, heeft ze al haar gouden sieraden verkocht.Hier zaten ook familie erfstukken tussen en zelfs haar oude trouwring. Dit ging haar aan het hart, maar het is beter dat te verkopen dan een mensenleven op het spel te zetten.

We rijden nog even langs de basis om te kijken of Pedro daar is, maar helaas is hij daar ook niet. We nemen daar afscheid van Dinis en Balbina en vervolgen onze reis, op weg naar Itepela. Dertig kilometer voor Itepela, in Massangulo, stoppen we even om een plasticzakje met patat te kopen voor 50 eurocent.
Als we veilig in Itepela aankomen, laden we de auto uit en genieten van de heerlijke rust die Itepela biedt. Ook zien we Frank en Sandra weer, maar helaas voor Frank, hebben we geen nieuwe banden mee voor hem.

Donderdagmiddag arriveert Pedro ook in Itepela en het is fijn hem weer te zien. Hij meldt echter dat hij maar enkele dagen blijft. Ik overhandig hem het geld voor zijn vliegticket, hij is enorm blij en opgelucht!
Pedro was hard aan het werk om 350 euro te verdienen; zo was hij bezig bedden te maken voor de het trainingscentrum. Maar toen hij klaar was sprak de Heer tot hem: Pedro mocht geen geld vragen voor zijn werk. Pedro vond dit niet leuk omdat dat betekende dat hij met gevaar voor eigen leven naar Maputo zou moeten reizen, maar hij was gehoorzaam. Enigszins teleurgesteld kwam hij weer terug in Itepela en daar was ik met het geld voor de ticket; voor Pedro viel alle stukjes op zijn plaats. De Heer is goed!

Pedro opent de schuur en zet de generator aan. Dat houdt in dat Jaïr en ik weer stromend water hebben om ons te wassen. Gisteren konden we niet douchen (douchen hier is een emmer water vullen en met een bekertje water er uit scheppen en uitgieten over je hoofd), dus vanavond kunnen we ons zelf weer opfrissen.

Ik spreek Pedro in verband met het maken van een kledingkist voor mij. Dit wilde ik al tijdens mijn eerste reis, maar ik heb er nooit tijd voor gevonden deze te maken. Dit jaar leek het mij een goed idee als Pedro's meubelmakerij dit zou doen, zodat Pedro en de jongens van de meubelmakerij ook weer wat inkomsten hebben. Pedro zegt het mee te nemen in zijn nog te regelen zaken.
Pedro is erg druk met het regelen van zaken voor als hij weg gaat naar Brazilië, daarom laten Jaïr en ik hem met rust voor vandaag.

Op vrijdagochtend is Pedro al druk bezig als Jaïr en ik uit ons huisje komen. We zeggen hem kort gedag en lopen dan onze dagelijkse 15 minuten naar het huisje van Ariël voor ontbijt.
Na het ontbijt ga ik weer terug naar Pedro. Het is de enige dag en gelijk de laatste, dat ik met Pedro kan optrekken deze reis. Hij heeft Sedani instructies gegeven voor het maken van mijn kledingkist.
De bedoeling is dat ik hem Sedani coach, zodat hij nieuwe technieken leert en ik uiteindelijk de kist krijg die ik wil hebben. Hij kan een kist maken, maar dan wel op de Mozambikaanse manie: wankel, lage kwaliteit en geen een onderdeel dat goed op de ander aansluit.

Sedani heb ik tijdens mijn eerste reis les gegeven in meubelmaken. Hij weet hoe hoog mijn standaard ligt voor kwaliteit en doet daarom zeer goed zijn best om mijn kledingkist te bouwen.
Rond elf uur vertelt Pedro mij dat hij samen met mij wil gaan kijken naar land voor mij, waar ik een huis zou kunnen bouwen. Vorig jaar hebben we al contact gelegd met een man die veel grond bezit op de plek waar ik denk dat ik mijn huis zou moeten bouwen van de Heer. Deze man vraagt al het hele jaar aan Pedro wanneer ik weer kom om het land te bekijken. Ik bel snel Ariël met de vraag of zij en Jaïr mee willen om te gaan kijken. Als ze komen zie ik dat Frank, Sandra en Juda ook mee zijn gekomen. Pedro kijkt bedenkelijk. Ik snap wat hij bedoelt, zonder een woord te wisselen. Zodra iemand ziet dat er zoveel blanken naar dat land gaan kijken, krijg je de meest bizarre verhalen in het dorp en kan het in eens heel lastig worden om land te krijgen.
Pedro besluit om Jonathan, op de fiets, vooruit te sturen om te kijken of de man thuis is. Als Jonathan terug komt vertelt hij dat de man ernstig ziek is en in het ziekenhuis is, maar dat zijn zoon aan het begin van de avond tijd heeft ons te ontvangen.
Samen met Ariēl en Jaïr gaan we naar Ariëls huisje voor het middag eten.

Na het eten ga ik snel weer terug naar Pedro om weer te praten met hem en ook om Sedani te begeleiden. Pedro is bezig een ijzeren traliedeur voor zijn voordeur te maken zodat, als hij in Brazilië is, zijn huis beter beveiligd is.
Het gaat op de Mozambikaanse manier, maar op het einde werkt het wel. Van Pedro krijg ik de sleutels van zijn huis, zodat Jaïr en ik bij het drinkwater kunnen als hij weg is. Ook krijgen we de materialen die de wasvrouw gebruikt, zodat we haar kunnen vragen om onze was te doen.

Om half zes zegt Pedro dat we gaan kijken bij het stuk grond waar ik interesse in heb.
Ondertussen zijn Jaïr, Ariël, Fank, Sandra en Juda ook gekomen om te kijken. We gaan in Pedro zijn nieuwe auto naar het stuk grond toe. De zoon van de man is nog erg jong en heeft geen informatie over het land en aan wie wat besproken is.

We kijken even rond op een stukje. Het ziet er uit als of mensen hier bezig zijn geweest met voorbereidingen om een machamba te maken (een veld waar men eten verbouwd).
Ik weet dat de man een enorm stuk grond heeft, helaas weten we niet wat welk stuk de man in gedachte heeft voor mij. Aan de Heer heb ik gebeden dat er iets van water zou zijn op het land waar Hij mij wil hebben, een plasje of vochtige grond.
Het enige vochtige stukje wat ik heb gezien was daar waar Juda moest plassen; is dat het teken waar ik om vroeg?
De omgeving brengt rust en vrede met zich mee, Jaïr ervaart het zelfde, Ariël ervaart niets, Frank is enthousiast want het land ziet er goed uit en is zeer geschikt om te bouwen want het is heel vlak.

Als het donker is gaan we weer terug, Pedro zet ons af bij het huis van Geraldo. Daar gaan Jaïr, Ariël en ik naar Ariëls huisje, wat ligt op het erf van Geraldo.
Frank, Sandra en Juda gaan naar het trainingscentrum, waar ze verblijven zolang ze hier, in Itepela, zijn en naast het huis van Geraldo ligt.

Na het avond eten komt Pedro nog even langs om gedag te zeggen tegen iedereen. Hij zal morgen om vier uur vertrekken naar Lichinga en dan met iemand mee een aantal kerken bezoeken. Daarna zal hij naar Maputo vliegen en zijn visum regelen voor Brazilië.

Zaterdag lopen Jaïr en ik in de ochtend de vijftien minuten naar Ariël, daar hebben we weer ontbijt. Na het ontbijt loop ik weer terug naar de meubelwerkplaats op het terrein van Pedro. Daar wacht Sedani al op mij, samen werken we de gehele dag aan de kist.
De samenwerking is heel goed en beiden hebben we het naar ons zin. Een keer moest ik gewoon even weg lopen, want de onderdelen van de kist pasten niet in elkaar. Op z'n Mozambikaans past het uiteraard wel, maar dat kon ik even niet aanzien met mijn kritisch oog.
Toen ik weer terug kwam zat alles in elkaar en het zag er wonderbaarlijk genoeg ook nog degelijk uit!

In de avond loop ik weer naar het huis van Ariël, waar ik Jaïr ook weer zie en met z'n drieën genieten we van het avond eten wat Ariël heeft gekookt.

Op zondag gebeurde hetzelfde wat er op zaterdag gebeurde. Het enige verschil is dat er een onderbreking was in verband met de kerk.

Maandag was het zeer druk op het terrein van Pedro, toen ik weer terug kwam van het ontbijt.
Sedani was hard aan het werk met de laatste loodjes van mijn kledingkist. Senoya was aan het werk voor Pedro om kozijnen te maken, wat Sedani eigenlijk ook moest gaan doen, maar ik wilde graag mijn kledingkist af hebben. Mavuto was bezig dingen te lassen.
Jonathan was de mensen aan het aansturen om het terrein van Pedro en de directe omgeving schoon te maken, dit in verband met het bezoek van de gouverneur van de provincie.
Na het schoonmaken en het lassen gaan Jonathan en Mavuto oefenen om koeien te melken, want de gouverneur verwacht daar morgen een demonstratie van te krijgen.

Als Sedani de kledingkist af heeft gemaakt, ziet de kist er prachtig uit. Als ik Sedani betaald heb voor de kist, loopt hij glunderend weg. Voor hem is het een enorme smak geld, maar daarvoor heeft hij dan ook bikkelhard gewerkt: elke dag van zes tot vijf.
Jaïr, Ariël, Frank en Juda komen even langs om te kijken wat er allemaal gaande is hier. Ook zij vinden de kist, die Sedani gemaakt heeft, mooi. Als ik de schuur weer heb afgesloten, want ik ben door Pedro aangewezen als sleuteldrager, lopen we met z'n vieren naar het huis van Ariël, waar we nog een leuke gezellige middag hebben.

Dinsdagochtend vertrekken Jaïr en ik al vroeg naar Ariël.
De gouverneur komt deze ochtend en iedereen is daarom via een megafoon opgedragen uit hun huizen te komen en zich voor te bereiden op de komst van de gouverneur.
De gouverneur komt om acht uur. Hij wil zien hoe goed de overheid hier zijn werk doet om Mozambique op te bouwen.

De lokale overheid claimt Pedro te helpen met zijn meubelmakerij, zijn vee stapel, constructie werkzaamheden en las werkzaamheden.
De waarheid is echter dat Pedro dit allemaal zelf doet en de overheid helemaal niet helpt.
Pedro wil graag de lokale overheid te vriend houden en daarom staat hij hen toe om te pronken met de dingen die hijzelf heeft opgebouwd.

De overheid houdt niet van blanken, zeker niet als er blanken in een dorp zijn.
Daarom moeten Jaïr, Ariël, Frank, Sandra, Juda en ik op het erf van Geraldo blijven. We spelen een potje risk met elkaar en praten gezellig wat af. Jair en ik gaan aan de slag om onze onderbroeken met de hand te wassen.
Daarna werkt Jair samen met frank aan de auto's van Frank. De banden moeten verwisseld worden. Als Jaïr rechtop gaat staan, na gebukt te hebben gezeten, staat hij plots oog in oog met een fel groene slang, die tegen hem gaat sissen. Jaïr schrikt, maar weet nog wel een foto te maken. De slang verdwijnt snel in een klein gaatje in de autodeur.

Nu zit er een slang in de auto van Frank, en de vraag is: hoe krijg je die er weer uit? Geraldo weet een oplossing:hij gooit een paar teentjes knoflook in het gaatje. Hij hoopt dat de slang er dan uit gaat, vanwege de vieze geur. Straks ruikt frank zijn auto lekker naar knoflook.
Helaas gaat de slang er niet uit en Geraldo spuit wat insectenspray in het gaatje. Het werkt! De slang vond dat blijkbaar erg onaangenaam en klimt uit de auto. Geraldo pakt snel een stok en slaat de slang dood.

Omdat met hier niet weet welke slang wel of niet giftig is, worden alle slangen uit voorzorg gedood. Als de gouverneur zijn speech in het dorp heeft gehouden, waarin hij beloofde dat er genoeg water zal zijn om te drinken, elektriciteit in 12 maanden in Itepela zal komen, er geen oorlog zal uitbreken en dat de mensen hier goed bezig zijn met het opbouwen van Mozambique, gaat de gouverneur weer terug naar Lichinga.

Later op de dag spreek ik Jonathan die mij vertelt wat de gouverneur heeft gedaan en gezegd. Sedani en Sanoia hebben een demonstratie deuren maken gegeven, Mavuto en Jonathan hebben de gouverneur melk gegeven en een aantal van Pedro zijn papaja's.

Woensdag om zes uur komt de wasvrouw bij ons aan de deur om de kleding van Jaïr en mij te wassen. Het is een flinke berg en ze is er enkele uren mee bezig. Van ons krijgt ze een half dagloon, dus ze verdient goed voor drie uurtjes werken.
Ariël heeft brood voor ons gebakken gisteren, dit eten wij als ontbijt. Later komt Ariël ook langs, we doen spelletjes op de iPad en maken Nederlands Zweedse puzzels.

In de middag, als de was droog is, gaan we naar Ariël haar huis voor het middageten. Na de maaltijd komen Frank en Sandra ook en doen we een spel risk. Na het potje gaat Frank twee schapen slachten voor het feestmaal morgen, Jaïr kijkt toe hoe Frank dat doet.
Morgen is de laatste avond maaltijd van het Outreach team dat hier in Itepela op bezoek is, en daarom maken Frank, Sandra en hun Outreach team er een waar feest van.

Net voordat Jaïr en ik terug gaan naar ons huisje, komt Sergio weer terug van een lange reis door de provincie. Hij heeft veel nieuwe mensen ontmoet en avonturen beleefd. Hij is erg moe, daarom laten we hem lekker naar zijn bed gaan nadat we hem begroet hadden.

Omdat er erg veel was is heb ik de wasvrouw gevraagd of ze nog een dag wil werken, vandaag wilde ze om acht uur komen. Ze komt echter al om kwart voor zeven. Gelukkig waren Jaïr en ik al vroeg wakker en hoefde ze ons niet wakker te maken.
Ik maak met haar een babbeltje in mijn beste Portugees en dat kon ze volgens mij wel waarderen.

Ook maak ik een babbeltje met Mavuto en vraag hem of hij aan suikerriet kan komen. Jaïr heeft nog nooit suikerriet geproefd en het leek mij leuk hem dit te geven. Mavuto gaat, op de fiets, op zoek voor mij. Na enige tijd komt hij terug. Hij is verbaasd, want er is geen suikerriet meer verkrijgbaar. Iedereen is uitverkocht.
Zijn vrouw Monica zegt nog een plek te weten waar ze suikerriet kan kopen, en zij vertrekt op de fiets. Na enige tijd komt ook zij terug met het nieuws dat er geen suikerriet meer te kopen is hier. Wel vertelt ze dat iemand het is gaan halen en om drie uur weer suikerriet heeft. Ik vraag haar in mijn beste Portugees en gemixt met Chiyao of zij dat zou willen halen voor mij en dat wil ze wel.

Tussendoor is Ariel ook langs geweest om ontbijt te brengen. Ze heeft twee pannenkoeken voor mij gebakken en drie voor Jaïr. Heel lief van haar. Ze wilde nog veel mailen en vertrekt daarom gelijk weer als Jaïr en ik ontbeten hebben.
In de middag, als onze was droog is, gaan we uiteraard weer naar Ariël toe, om middag te eten.
Na het eten komt Frank even buurten en laden we even wat digitale data over welke ik uit Nederland mee heb genomen.
In de avond is er een groot barbecue feest dat het Outreach team heeft georganiseerd.
De twee schapen die Pedro gegeven heeft, smaken heerlijk en iedereen smult er van tot ze niet meer op kunnen.

Van Geraldo hoorde ik, dat hij van Jonathan had gehoord, dat Sedani morgen ochtend om zes uur in Pedro zijn schuur moet zijn, om schroeven te pakken die bedoeld zijn voor de bedden in het trainingscentrum in Lichinga. Deze schroeven moeten met Frank worden mee gegeven als hij morgen weer naar huis gaat.

Op vrijdagochtend maak ik de schuur om zes uur open. Sedani is niet aanwezig. Jaïr en ik zijn druk bezig onze kleding uit te zoeken: wat laten we hier en wat nemen we mee terug naar Nederland.
Ik maak een lijst van alles wat ik hier laat. Dat is praktisch voor de volgende reis, want tijdens de voorbereiding op deze reis wist ik niet meer wat ik nu wel en niet in Itepela heb.
Als het zeven uur is, vraag ik Mavuto of hij weet welke schroeven het zijn, maar hij heeft geen idee. Ik vraag aan hem wat het nummer van Pedro is en ik bel Pedro op. Pedro weet van niets, hij vertelt dat alle schroeven in Lichinga zijn en dat hij Sedani niet heeft gestuurd. Raar, maar goed ik laat het daarbij.
Ik vraag hoe het met Pedro is, in Maputo. Helaas heeft de ambassade van Brazilië zijn visum verzoek afgewezen omdat hij geen verklaring van goed gedrag had, zijn uitnodigingsbrieven niet de originele waren en omdat hij geen 4000 dollar op zijn rekening heeft.
Aldenice stuurt nu de officiële originele documenten naar hem toe, via DHL.
Ik vertel hem een verhaal wat ik gisteren hoorde van Sandra, over het bezoek van Orlando aan Nederland. Daarbij moest er iemand borg staan in geval van een ongeval of iets dergelijks. In dit geval kon een kerk in Nederland een bankafschrift en een garantie brief geven om garant te staan voor Orlando. Dit kan ook gedaan worden voor Pedro.
Pedro is erg blij met deze informatie en heeft weer hoop om naar Brazilië te komen. Als ik klaar ben met telefoneren, komt Geraldo om de schroeven te halen voor de bedden. Ik vertel hem wat Pedro tegen mij zei, maar hij wil toch graag de schroeven mee nemen. Blijkbaar weet hij wel welke daarom laat ik hem maar de schroeven pakken.

Na onze dagelijkse 15 minuten lopen naar het huis van Ariël, eten we ons ontbijt. Frank en Sandra en hun team zijn al druk bezig met inpakken. Rond half negen nemen we afscheid van hen en gaan zij weer terug naar Lichinga.
Jaïr Ariel en ik kijken een film en aansluitend eten we gezamenlijk. De middag zal rustig verlopen waarschijnlijk. We willen nog een potje kaarten en relaxen. In de avond zullen Jaïr en ik onze laatste dingen inpakken. Morgen moeten we de matrassen en mijn kledingkist verplaatsen naar Pedro zijn huis zodat het niet nat wordt in het regen seizoen.

Deze zaterdag vertrekken we, rond zeven uur, voor een week naar Malawi. Daar hebben we niet de mogelijkheid om te telefoneren of op internet te kunnen.
Daarna zullen Jaïr en ik weer terug zijn in Nederland. Schroom niet om ons eens te bezoeken, we vertellen jullie graag onze belevenissen!